[ویکی اهل البیت] حجة الاسلام قزوینی. سید محمد باقر فرزند سید احمد معروف به حجة الاسلام قزوینی یکی از مشاهیر علمای ربانی ما در قرن سیزدهم است. قزوینی عالمی است زاهد، مجتهدی کامل، بارعی خاشع، مجتهدی خائف و عاشقی بی قرار... این سید جلیل القدر که خود از بیت علم بود شباهت تامی به خال خویش سید بحر العلوم داشت. در علم و عمل، زهد، ورع و خوف و خشیت بی مانند عصر خویش بود. سنوات عمر شریفش در عتبات عالیات گذشت و در سال طاعون و وبا با ناراحتیهای مردم و سختیها و ناملایمات گوناگون مواجه حجة الاسلام مرحوم، روزانه شاهد مرگ هزاران نفر از شیعیان جدش در عراق بود که این مستضعفان به سرعت کنار هم می خوابیدند. و قزوینی به حکم وظیفه شرعی در مراسم نماز و کفن و دفن اجساد متعدد توأم با سوز و گداز و ضجه و زاریها شریک غم و اندوه مردم بود. نوشته اند قبل از آمدن طاعون مردم را به این بلا خبر داد و خودش فرمود من آخرین کسی هستم که بدین مرض از دنیا خواهم رفت و چنین هم شد. چه آنکه جدش خیر الاوصیاء در عالم رؤیا پس از مذاکراتی به او فرمود: بک یختم یا ولدی، یعنی تو آخرین فردی هستی که بدین مرض وفات می کنی، یعنی تو آخرین فردی هستی که بدین مرض وفات می کنی. و با وفات او طاعون عراق خاتمه پذیرفت. (فواید ـ روضات ـ مستدرک ـ نجم الثاقب).
بیننده عزیز حجة الاسلام قزوینی پس از دفن اجساد متعدد شب عرفه سال 1246 خود نیز بدان مرض در نجف به کنار مولا و جدش برای همیشه خوابید. برادر زاده او سید قزوینی در کرامات عمو داستانها دارد که محدث نوری در نجم الثاقب و محدث قمی در فواید به شرح حال زیبای او حالات نفسانی و کرامات ربانی، و فیوضات خدائی که نصیب او گردید پرداخته اند که معلوم است این سید عالی مقام از خلوصی کامل و ارادتی صادق و عشقی وافر به معبود خویش برخوردار بوده است. به هنگام دعا و نماز و ارتباط از خود بی خود می شد و به عوالم خویش سیر می نمود به نحوی که از بوسیدن دست و لمس با لباس و بدنش متوجه نمی شد و فقط مردم در این حال جرأت بوسیدن دست سید را داشتند، زیرا در مواقع دیگر ناراحت می شد. از شما چه پنهان که این سید گاه به زیارت صاحب خویش آقا و سرورمان موفق بود و در کتب فوق پس از ذکر این موضوع رؤیاهای عجیبی نیز از او متذکرند که دلالت بر مدارج عالی روحی و نفسانی و ایمانی او دارد.
بیننده عزیز حجة الاسلام قزوینی پس از دفن اجساد متعدد شب عرفه سال 1246 خود نیز بدان مرض در نجف به کنار مولا و جدش برای همیشه خوابید. برادر زاده او سید قزوینی در کرامات عمو داستانها دارد که محدث نوری در نجم الثاقب و محدث قمی در فواید به شرح حال زیبای او حالات نفسانی و کرامات ربانی، و فیوضات خدائی که نصیب او گردید پرداخته اند که معلوم است این سید عالی مقام از خلوصی کامل و ارادتی صادق و عشقی وافر به معبود خویش برخوردار بوده است. به هنگام دعا و نماز و ارتباط از خود بی خود می شد و به عوالم خویش سیر می نمود به نحوی که از بوسیدن دست و لمس با لباس و بدنش متوجه نمی شد و فقط مردم در این حال جرأت بوسیدن دست سید را داشتند، زیرا در مواقع دیگر ناراحت می شد. از شما چه پنهان که این سید گاه به زیارت صاحب خویش آقا و سرورمان موفق بود و در کتب فوق پس از ذکر این موضوع رؤیاهای عجیبی نیز از او متذکرند که دلالت بر مدارج عالی روحی و نفسانی و ایمانی او دارد.