حجم های تنفسی

حجم های تنفسی ( به انگلیسی: Lung volumes ) [ ۱] و ظرفیت های تنفسی به مقدار حجم هوای شش ها در مراحل مختلف چرخه تنفس گفته می شود. حجم های تنفسی اصلی شامل حجم جاری، ظرفیت حیاتی، حجم ذخیره دمی و ذخیره بازدمی است که به طور مستقیم با وسیله ای به نام دم سنج ( اسپیرومتر ) قابل اندازه گیری است و همچنین معیار آزمون های عملکرد ریه هستند.
حجم ها و ظرفیت های تنفسی به طور مفصل تری به این شرح می باشند:
• ظرفیت کلی شش ها ( TLC: total lung capacity ) به گنجایش کلی شش ها در پف کرده ترین حالت آن گفته می شود که مجموع ظرفیت حیاتی ( VC ) و حجم باقی ( RV ) مانده است.
• حجم جاری ( TV: Tidal Volume ) حجمی از هواست که با یک دم عادی به ریه ها وارد و با یک بازدم معمولی از ریه ها خارج می شود.
• حجم باقی مانده ( RV: Residual Volume ) حجمی از هواست که پس از شدیدترین بازدم نیز در شش ها باقی می ماند و خارج نمی شود.
• حجم ذخیره بازدمی ( ERV: Expiratory Reserve Volume ) حداکثر حجمی از هواست که بعد از پایان یک بازدم عادی، می توان با یک بازدم قوی از شش ها خارج کرد.
• حجم ذخیره دمی ( IRV: Inspiratory Reserve Volume ) حداکثر حجمی از هواست که بعد از پایان یک دم عادی می توان با یک دم قوی به شش ها وارد کرد.
• ظرفیت دمی ( IC: inspiratory capacity ) مجموع حجم جاری و حجم ذخیره دمی است.
• ظرفیت باقی مانده عملی ( FRC: functional residual capacity ) مقدار هوایی است که در پایان یک بازدم عادی در ریه ها باقی می ماند.
• ظرفیت حیاتی ( VC: vital capacity ) بیشترین مقدار هوایی است که پس از یک دم عمیق می توان از شش ها خارج کرد.