حجاب بان به برخی عوامل لباس شخصی حکومت جمهوری اسلامی در تحمیل حجاب اجباری به زنان ایرانی گفته می شود. اولین بار این عنوان برای اشاره به برخی کارکنان شهرداری تهران که مسئولیت کنترل حجاب در متروی تهران را به عهده داشتند به کار برده شد.
... [مشاهده متن کامل]
این عنوان نخستین بار در تابستان ۱۴۰۲ وارد فضای رسانه ای ایران شد. در این زمان اخباری مبنی بر تصمیم علیرضا زاکانی، شهردار تهران برای استخدام ۴۰۰ نیروی یگان حفاظت شهرداری با عنوان «حجاب بان» و با حقوق ۱۲ میلیون تومانی منتشر شد. وظیفه آن ها تذکر لسانی، ممانعت از ورود به واگن های مترو و تحویل بدحجاب ها یا بی حجاب ها به پلیس اعلام شده است. چند ماه بعد شهردار تهران در ادعایی متناقض با اظهارات پیشین خود گفت حجاب بان ها خودجوش هستند و از شهرداری حقوقی دریافت نمی کنند. احمد وحیدی، وزیر کشور نیز انتساب این افراد به حکومت را منکر شد و گفت حد مجاز برای فعالیت آن ها را صرفاً تذکر مؤدبانه است. دبیر ستاد امر به معروف و نهی از منکر تعداد این نیروها را ۲۸۵۰ نفر عنوان کرد. بنا به گزارشی، برخی از این افراد که خود را وابسته به وزارت کشور و شهرداری تهران می دانند با نقض حقوق شهروندی و برخی اصول قانون اساسی، اقدام به تجسس گوشی و وسایل مردم عادی می کنند.
مهدی چمران، رئیس وقت شورای اسلامی شهر تهران در مصاحبه ای اجرای این طرح را تلویحاً تأیید کرد. در آبان ماه ۱۴۰۲ گزارشی مبنی بر تسری فعالیت این عوامل به متروی شهر شیراز منتشر شد. هم زمان گزارش هایی مبنی بر حضور تعداد قابل توجهی نیروی لباس شخصی در ایستگاه متروی تئاتر شهر و معابر اطراف آن منتشر شد. آن ها ضمن تذکر تهدیدآمیز به زنان بی حجاب، از آن ها با گوشی موبایل و دوربین حرفه ای، بدون کسب اجازه فیلم و عکس تهیه می کنند. برخورد خشونت آمیز این عوامل با زنان نیز مشاهده و گزارش شده است.
رئیس دانشگاه تهران در اواخر آبان ۱۴۰۲ اعلام کرد که تعدادی حجاب بان در دانشگاه تهران مستقر شده اند. مدتی بعد نیز دانشگاه فردوسی مشهد از راه اندازی گروهی موسوم به «یاوران معروف» با هدف اعمال فشار به دانشجویان در جهت رعایت حجاب اجباری خبر داد. در آیین نامه تشکیل این گروه ها نوشته شده که اعضای آن ها می توانند علاوه بر آمر به معروف، نقشهایی نظیر «مداخله گر» را ایفا کنند.
... [مشاهده متن کامل]
این عنوان نخستین بار در تابستان ۱۴۰۲ وارد فضای رسانه ای ایران شد. در این زمان اخباری مبنی بر تصمیم علیرضا زاکانی، شهردار تهران برای استخدام ۴۰۰ نیروی یگان حفاظت شهرداری با عنوان «حجاب بان» و با حقوق ۱۲ میلیون تومانی منتشر شد. وظیفه آن ها تذکر لسانی، ممانعت از ورود به واگن های مترو و تحویل بدحجاب ها یا بی حجاب ها به پلیس اعلام شده است. چند ماه بعد شهردار تهران در ادعایی متناقض با اظهارات پیشین خود گفت حجاب بان ها خودجوش هستند و از شهرداری حقوقی دریافت نمی کنند. احمد وحیدی، وزیر کشور نیز انتساب این افراد به حکومت را منکر شد و گفت حد مجاز برای فعالیت آن ها را صرفاً تذکر مؤدبانه است. دبیر ستاد امر به معروف و نهی از منکر تعداد این نیروها را ۲۸۵۰ نفر عنوان کرد. بنا به گزارشی، برخی از این افراد که خود را وابسته به وزارت کشور و شهرداری تهران می دانند با نقض حقوق شهروندی و برخی اصول قانون اساسی، اقدام به تجسس گوشی و وسایل مردم عادی می کنند.
مهدی چمران، رئیس وقت شورای اسلامی شهر تهران در مصاحبه ای اجرای این طرح را تلویحاً تأیید کرد. در آبان ماه ۱۴۰۲ گزارشی مبنی بر تسری فعالیت این عوامل به متروی شهر شیراز منتشر شد. هم زمان گزارش هایی مبنی بر حضور تعداد قابل توجهی نیروی لباس شخصی در ایستگاه متروی تئاتر شهر و معابر اطراف آن منتشر شد. آن ها ضمن تذکر تهدیدآمیز به زنان بی حجاب، از آن ها با گوشی موبایل و دوربین حرفه ای، بدون کسب اجازه فیلم و عکس تهیه می کنند. برخورد خشونت آمیز این عوامل با زنان نیز مشاهده و گزارش شده است.
رئیس دانشگاه تهران در اواخر آبان ۱۴۰۲ اعلام کرد که تعدادی حجاب بان در دانشگاه تهران مستقر شده اند. مدتی بعد نیز دانشگاه فردوسی مشهد از راه اندازی گروهی موسوم به «یاوران معروف» با هدف اعمال فشار به دانشجویان در جهت رعایت حجاب اجباری خبر داد. در آیین نامه تشکیل این گروه ها نوشته شده که اعضای آن ها می توانند علاوه بر آمر به معروف، نقشهایی نظیر «مداخله گر» را ایفا کنند.
