حتد
لغت نامه دهخدا
حتد. [ ح َ ت ِ ] ( ع ص ) خالص الاصل ازهر چیز . ( منتهی الارب ).
حتد. [ ح ُ ت ُ ] ( ع ص ) چشمهای باسلاق و آن علتی است که به چشم طاری شود و پلک را غلیظ کند و مژگان بریزد. عین حتد؛چشم که آب آن بند نشود. ( منتهی الارب ). چشمه ای که آبش منقطع نشود. ( آنندراج ). || جوهر چیزی و اصل آن. ج ، حَتَد، حَتود. ( منتهی الارب ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید