حبیب لک زایی ( زاده ۱۸ شهریور ۱۳۴۲ سیستان – درگذشته ۲۵ مهر ۱۳۹۱ تهران ) نظامی ایرانی بود، که در خلال جنگ ایران و عراق از اعضای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی محسوب می شد. وی در فاصله سالهای ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۱ جانشین فرمانده سپاه سلمان سیستان و بلوچستان بود.
... [مشاهده متن کامل]
حبیب لک زائی در ۱۸ شهریور ۱۳۴۲ در سیستان زاده شد. پدر وی از روحانیون فعال سیستان و بلوچستان و از اساتید حوزه و امام جمعه موقت شهرهای زابل، زهک و ادیمی بود.
وی پس از وقوع انقلاب، علاوه بر ایفای نقش فعال و تأثیرگذار در محرومیت زدایی از منطقه زابل و شرکت در برنامه های فرهنگی، به جهاد سازندگی پیوست. او پس از شروع جنگ ایران و عراق به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد.
لک زائی در ۸ تیرماه ۱۳۶۰ به عضویت سپاه پاسداران درآمد و در دوران جنگ ایران و عراق نیز در قالب لشکر ۴۱ ثارالله چندین بار در جنگ حضور پیدا کرد. وی در شرایطی به جنگ می رفت که فرماندهان تمایل بیشتری به حضور او در پشت جبهه و تلاش برای تقویت نیروهای اعزامی داشتند و بارها پس از ورود به جبهه، به دستور فرماندهان به عقب بازگردانده می شد. او در سال ۱۳۶۷ در منطقه شلمچه مجروح شد، به طوری که ۴ روز در بیهوشی به سر برد.
لک زائی در طول جنگ ایران و عراق در عملیات فتح المبین و کربلای ۵ حضور داشت و سابقه بیش از ۱۰۰ ماه حضور در مناطق عملیاتی جنوب شرق کشور را دارد. همچنین در طول جنگ مسئولیت نیروهای اعزامی از منطقه سیستان را عهده دار بوده است. در آن زمان نیروهای اعزامی از استان های سیستان و بلوچستان و کرمان در موقعیت لشکر ۴۱ ثارالله قرار می گرفتند، که فرمانده آن قاسم سلیمانی بود.
• تک تیرانداز گردان کمیل از لشکر ۴۱ ثارالله در دشت عباس
• حضور در جبهه با لشکر ۲۷ محمد رسول الله
• تک تیرانداز گردان ۴۰۹ از لشکر ۴۱ ثارالله در جنوب اهواز
• مسئول گروه گشت در پایگاه زابل
• مسئول بسیج زابل از ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۳
• فرمانده بسیج زابل از ۱۳۶۳ تا ۱۳۶۶
• رئیس ستاد گردان کمیل در لشکر ۴۱ ثارالله از ۱۳۶۶ تا ۱۳۶۹
• فرمانده سپاه زابل از ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۹
• معاون هماهنگ کننده بسیج سیستان و بلوچستان از ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۶
• جانشین فرمانده بسیج سیستان و بلوچستان از ۱۳۸۶ تا ۱۳۸۷
• جانشین فرمانده سپاه سلمان سیستان و بلوچستان از ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۱
لک زائی در سال ۱۳۶۷ در منطقه عملیاتی شلمچه از ناحیه چشم، پهلو، سر، گردن و پا به شدت مجروح شد، بطوری که سایر همرزمان وی که اسیر شدند، تصور نمودند کشته شده است و در اردوگاه اسرا برای وی مراسم فاتحه گرفتند، اما بعد از مداوا و تلاش پزشکان در بیمارستان آیت الله کاشانی اصفهان، به زندگی بازگشت.
... [مشاهده متن کامل]
حبیب لک زائی در ۱۸ شهریور ۱۳۴۲ در سیستان زاده شد. پدر وی از روحانیون فعال سیستان و بلوچستان و از اساتید حوزه و امام جمعه موقت شهرهای زابل، زهک و ادیمی بود.
وی پس از وقوع انقلاب، علاوه بر ایفای نقش فعال و تأثیرگذار در محرومیت زدایی از منطقه زابل و شرکت در برنامه های فرهنگی، به جهاد سازندگی پیوست. او پس از شروع جنگ ایران و عراق به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمد.
لک زائی در ۸ تیرماه ۱۳۶۰ به عضویت سپاه پاسداران درآمد و در دوران جنگ ایران و عراق نیز در قالب لشکر ۴۱ ثارالله چندین بار در جنگ حضور پیدا کرد. وی در شرایطی به جنگ می رفت که فرماندهان تمایل بیشتری به حضور او در پشت جبهه و تلاش برای تقویت نیروهای اعزامی داشتند و بارها پس از ورود به جبهه، به دستور فرماندهان به عقب بازگردانده می شد. او در سال ۱۳۶۷ در منطقه شلمچه مجروح شد، به طوری که ۴ روز در بیهوشی به سر برد.
لک زائی در طول جنگ ایران و عراق در عملیات فتح المبین و کربلای ۵ حضور داشت و سابقه بیش از ۱۰۰ ماه حضور در مناطق عملیاتی جنوب شرق کشور را دارد. همچنین در طول جنگ مسئولیت نیروهای اعزامی از منطقه سیستان را عهده دار بوده است. در آن زمان نیروهای اعزامی از استان های سیستان و بلوچستان و کرمان در موقعیت لشکر ۴۱ ثارالله قرار می گرفتند، که فرمانده آن قاسم سلیمانی بود.
• تک تیرانداز گردان کمیل از لشکر ۴۱ ثارالله در دشت عباس
• حضور در جبهه با لشکر ۲۷ محمد رسول الله
• تک تیرانداز گردان ۴۰۹ از لشکر ۴۱ ثارالله در جنوب اهواز
• مسئول گروه گشت در پایگاه زابل
• مسئول بسیج زابل از ۱۳۶۱ تا ۱۳۶۳
• فرمانده بسیج زابل از ۱۳۶۳ تا ۱۳۶۶
• رئیس ستاد گردان کمیل در لشکر ۴۱ ثارالله از ۱۳۶۶ تا ۱۳۶۹
• فرمانده سپاه زابل از ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۹
• معاون هماهنگ کننده بسیج سیستان و بلوچستان از ۱۳۷۹ تا ۱۳۸۶
• جانشین فرمانده بسیج سیستان و بلوچستان از ۱۳۸۶ تا ۱۳۸۷
• جانشین فرمانده سپاه سلمان سیستان و بلوچستان از ۱۳۸۷ تا ۱۳۹۱
لک زائی در سال ۱۳۶۷ در منطقه عملیاتی شلمچه از ناحیه چشم، پهلو، سر، گردن و پا به شدت مجروح شد، بطوری که سایر همرزمان وی که اسیر شدند، تصور نمودند کشته شده است و در اردوگاه اسرا برای وی مراسم فاتحه گرفتند، اما بعد از مداوا و تلاش پزشکان در بیمارستان آیت الله کاشانی اصفهان، به زندگی بازگشت.
