حبیب بن عبدالملک

[ویکی فقه] حبیب بن عبدالملک بن عمر، کنیه اش ابوسلیمان، از سرداران بزرگ اموی در آغاز حکومت امویان در اندلس بود.
او از نوادگان ولید بن عبدالملک ، خلیفه اموی، بود که پس از سقوط خلافت امویان در شام در ۱۳۲، همچون برخی افراد این خاندان، راهی اندلس شد. برخی مورخان وی را، به سبب انتسابش به قبیله قریش ، قُرَشی خوانده اند. به گفته ابن سعید مغربی، حبیب بن عبدالملک پیش از رسیدن عبدالرحمان الداخل ، مؤسس حکومت امویان اندلس در ۱۳۸، وارد اندلس شد. مورخان درباره تاریخ و محل تولد حبیب مطلبی ذکر نکرده اند ولی بنابر قراینی، او احتمالا در اوایل سده دوم هجری در دمشق به دنیا آمده است.
ورود حبیب به اندلس
پس از ورود عبدالرحمان به اندلس، مردم، که از اختلافات و آشفتگی اوضاع نگران بودند، کم کم گرد او جمع شدند و حبیب بن عبدالملک نیز به او پیوست. حبیب در جنگ سرنوشت ساز المُنَکَّب، که در جنوب غربی قرطبه (کوردوبا)، میان عبدالرحمان الداخل و یوسف الفهری، امیر مستقل اندلس، در ۱۰ ذیحجه ۱۳۸ روی داد، فرمانده سپاه سواره بود و سهم بسزایی در پیروزی عبدالرحمان داشت. پس از تسلط عبدالرحمان بر قرطبه و گرفتن بیعت از مردم، حبیب در زمره معتمدان و کارگزاران او قرار گرفت.
حکومت طلیطله
در ۱۵۱، هم زمان با شورش شَقیابن عبدالواحد (از بربرهای مکناسه) در شمال اندلس، عبدالرحمان الداخل، حکومت طُلیطُله را به حبیب واگذار کرد. شقیا در سال ۱۵۰ مدعی شده بود که از سلاله و دودمان پیامبر اسلام صلی اللّه علیه وآله و سلم و از نسل امام حسین علیه السلام است و نام عبداللّه بن محمد را برای خود برگزیده بود. دعوت او در میان بربرها، که از حکومت امویان ناراضی بودند، به سرعت گسترش یافت و گروههایی گرد او جمع شدند. او با سپاهی از بربرها به شهر شَنْتَمَریه (سانتاماریا) رفت و آن جا را مرکز حکومت خود قرار داد. سپس به سوی غرب لشکر راند. گروهها و شخصیتهای مخالف با عبدالرحمان نیز گرد او جمع شدند. حبیب بن عبدالملک کوشید تا این شورش را فرو نشاند اما این شورش، که از مهم ترین شورشهای زمان حکومت عبدالرحمان بود، حدود ده سال به طول انجامید و بالاخره با نیرنگ عبدالرحمان، شقیا در سال ۱۶۰ به دست دو تن از یارانش به قتل رسید.
شورش قائدالسلمی
...