حبیب اﷲ طبیب. [ ح َ بُل ْ لاهَِ طَ ] ( اِخ ) ( مسیح الدین... ) برادرزاده مولانا عزالدین حسین طبیب بود که در زمان میرزا سلطان ابوسعید از اطباء زمان در میدان حذاقت گوی مسابقت میربود و مولانا حبیب اﷲ نیز در معالجه مرضی و ازاله علل برایا آثار نفس مسیحا ظاهر میگردانید، و از مبادی سلطنت خاقان منصور تا وقت وفات در ملازمت آن حضرت روزگار میگذرانید و با وجود حصول تقرب بر درگاه خلافت پناهی و وفور اسباب مکنت و جاه به طیب نفس و بشره شکفته بر بالین فقراء و مساکین تشریف میبرد و از روی طوع و رغبت بی کلفت در معالجه درویشان و محتاجان شرایط اهتمام به جای می آورد و در شهور سنه خمس وتسعمائة نبضش از قانون اعتدال انحراف جست ، و به مرض اسهال کبدی مبتلا شده ، به جوار رحمت الهی پیوست. ( جزء 3 از ج 3 حبیب السیر چ 1 تهران ص 34 ) ( رجال حبیب السیر ص 187 ). و رجوع به حبیب اﷲبن نورالدین محمدبن حبیب اﷲ طبسی تونی شود.
