حبیب الرحمن بهیکن پوری

[ویکی فقه] حبیب الرحمن بَهیکَن پوری، از علمای نامدرا مجاهد هند در قرن سیزدهم و چهاردهم هجری/ نوزدهم میلادی است.
وی فرزند محمدتقی بود و در ۲۸ شعبان ۲۸۳ ق در روستای «بهیکن پور» از توابع علیگره متولد شد. دوران کودکی را در سایه پدر و عمویش نواب عبدالشکور خان با رفاه و آسایش گذراند. پدرش مزرعه ای به نام او در «حبیب گنج» آباد کرد و قلعه ای برای سکونت او در آن بنا نمود. از خردسالی علائم بزرگی در رفتار او نمایان بود.
تحصیلات
وی نخست مبادی علوم متعارف را نزد مولوی عبدالغنی قائم کوئلی نیز بهره برد. زبان انگلیسی را نیز در مدرسه علوم علیگره و در یکی از مدارس آگره فراگرفت و به نگارش و شعر و پس از ان به علوم دینی علاقمند شد. وی محدث حسین بن محسن انصاری را از بهوپال به نزد خود خواند و صحاح حدیث را با دقت و پشتکار نزد او خواند و به اخذ اجازه از او نایل آمد و از شیخ عبدالرحمن انصاری پانی پتی نیز اجازه روایت گرفت. سپس در ۲۱ رجب ۱۳۰۵ ق به قریه مرادآباد رفت و با شیخ فضل الرحمن بکری مرادآبادی بیعت کرد.
مناصب
در ۱۳۳۶ ق میرعثمان علی خان فرمانروای دکن او را به دربار خود خواند و به وزارت شئون دینی و اوقاف اسلامی منصوب کرد و او را بسیار گرامی داشت. وی مدت سیزده سال با پاکی و بزرگواری و خدمتگزاری به مردم و میهن در این مقام باقی ماند و به امور خیریه و مصالح اسلامی کمک بسیار کرد و مورد اعتماد فرمانروا و ستایش و سپاس اهل علم و دین بود. او نقش بارز و مؤثری در تأسیس دانشگاه عثمانیه در حیدرآباد داشت که در آنجا برای نخستین بار علوم و فنون، به زبان اردو تدریس می شد. او همچنین بخش مطالعات دینی را در این دانشگاه ایجاد کرد که به تربیت و پرورش جوانان بسیاری در زمینه های علوم دینی و مدنی انجامید. حبیب الرحمن در ۱۳۴۸ ق از مشاغل اداری کناره گرفت و بازنشسته شد و در خانه خود به مطالعه کتب و آموزشی و اشتغال به اطاعت و عبادت و ارشاد پرداخت. او در ۱۳۴۴ ق به زیارت حرمین شریفین نایل آمد و با صدق و اخلاص به ادای فریضه حج و زیارت حج نبوی توفیق یافت.
فعالیت های علمی و ادبی
...