شاعر انگلیسی کریستوفر اسمارت ( ۱۷۲۲–۱۷۷۱ ) از می ۱۷۵۷ تا ژانویه ۱۷۶۳ در آسایشگاه های روانی محبوس بود. اسمارت در ۶ مه ۱۷۵۷ در بیمارستان سنت لوک برای دیوانگان، مورفیلدهای بالایی، لندن بستری شد. او توسط پدرشوهرش، جان نیوبری، به آنجا برده شد، اگرچه ممکن است قبل از آن در یک دیوانه خانه خصوصی محبوس شده باشد. در حالی که در سنت لوک او بره شادی کن و آهنگی برای دیوید را نوشت، این اشعار به عنوان بزرگ ترین آثار او شناخته شدند. اگرچه بسیاری از معاصران او موافق بودند که اسمارت «دیوانه» است، اما گزارش های مربوط به وضعیت او و پیامدهای آن متفاوت بود و برخی احساس می کردند که او ناعادلانه مرتکب شده است.
اسمارت زمانی که در سنت لوک بود به عنوان «غیرقابل درمان» تشخیص داده شد، و زمانی که بودجه آنها برای مراقبت از او تمام شد، او به آسایشگاه آقای پاتر، بتنال گرین منتقل شد. تنها چیزی که از سال های حبس او می دانیم این است که شعر می سرود. انزوای اسمارت باعث شد تا ژانرهای شعری قرن هجدهم را که آثار قبلی او را مشخص کرده بودند، کنار بگذارد و شعرهای مذهبی مانند «بره شادی کن» بنویسد. اشعار پناهندگی او تمایل به «وحی بدون واسطه» را آشکار می کند، و ممکن است که خودارزیابی یافت شده در شعر او بیانگر مسیحیت انجیلی باشد.
منتقدان اواخر قرن هجدهم احساس کردند که جنون اسمارت آنها را در نادیده گرفتن آهنگ او برای دیوید توجیه می کند، اما در طول قرن بعد رابرت براونینگ و معاصرانش وضعیت او را منشأ نبوغ او می دانستند. تا اینکه در قرن بیستم، با کشف مجدد جوبیلات آگنو ( که تا سال ۱۹۳۹ منتشر نشد ) ، منتقدان در مورد اسمارت تجدید نظر کردند و او را به عنوان یک شاعر انقلابی، هدف احتمالی طرحی از سوی پدرشوهرش دیدند. یک ناشر، تا او را ساکت کند.
اسمارت در زمان بحث و گفتگو در مورد ماهیت جنون و درمان آن به پناهگاه ها محدود شد. در طول قرن هجدهم، جنون «هم برای آشکار کردن حقیقت درونی و هم محکوم به سکوت و طرد شدن به عنوان چیزی غیرقابل درک توسط عقل و در نتیجه تهدیدی برای جامعه و بشریت بود. »[ ۱] معمولاً این بیماری غیرقابل درمان بود و هرکسی که به آن مبتلا بود باید از جامعه جدا شود. [ ۲] پزشک ویلیام باتی - که بعدها اسمارت را درمان کرد - نوشت:
متوجه می شویم که جنون برخلاف نظر برخی افراد بی فکر، به اندازه بسیاری از بیماری های دیگر قابل کنترل است، که به همان اندازه وحشتناک و سرسخت هستند، و در عین حال غیرقابل درمان به نظر نمی رسند، و به هیچ وجه نباید چنین اشیاء ناراحت کننده ای رها شود، خیلی کمتر در زندان های نفرت انگیز به عنوان جنایتکار یا مزاحم برای جامعه محبوس شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاسمارت زمانی که در سنت لوک بود به عنوان «غیرقابل درمان» تشخیص داده شد، و زمانی که بودجه آنها برای مراقبت از او تمام شد، او به آسایشگاه آقای پاتر، بتنال گرین منتقل شد. تنها چیزی که از سال های حبس او می دانیم این است که شعر می سرود. انزوای اسمارت باعث شد تا ژانرهای شعری قرن هجدهم را که آثار قبلی او را مشخص کرده بودند، کنار بگذارد و شعرهای مذهبی مانند «بره شادی کن» بنویسد. اشعار پناهندگی او تمایل به «وحی بدون واسطه» را آشکار می کند، و ممکن است که خودارزیابی یافت شده در شعر او بیانگر مسیحیت انجیلی باشد.
منتقدان اواخر قرن هجدهم احساس کردند که جنون اسمارت آنها را در نادیده گرفتن آهنگ او برای دیوید توجیه می کند، اما در طول قرن بعد رابرت براونینگ و معاصرانش وضعیت او را منشأ نبوغ او می دانستند. تا اینکه در قرن بیستم، با کشف مجدد جوبیلات آگنو ( که تا سال ۱۹۳۹ منتشر نشد ) ، منتقدان در مورد اسمارت تجدید نظر کردند و او را به عنوان یک شاعر انقلابی، هدف احتمالی طرحی از سوی پدرشوهرش دیدند. یک ناشر، تا او را ساکت کند.
اسمارت در زمان بحث و گفتگو در مورد ماهیت جنون و درمان آن به پناهگاه ها محدود شد. در طول قرن هجدهم، جنون «هم برای آشکار کردن حقیقت درونی و هم محکوم به سکوت و طرد شدن به عنوان چیزی غیرقابل درک توسط عقل و در نتیجه تهدیدی برای جامعه و بشریت بود. »[ ۱] معمولاً این بیماری غیرقابل درمان بود و هرکسی که به آن مبتلا بود باید از جامعه جدا شود. [ ۲] پزشک ویلیام باتی - که بعدها اسمارت را درمان کرد - نوشت:
متوجه می شویم که جنون برخلاف نظر برخی افراد بی فکر، به اندازه بسیاری از بیماری های دیگر قابل کنترل است، که به همان اندازه وحشتناک و سرسخت هستند، و در عین حال غیرقابل درمان به نظر نمی رسند، و به هیچ وجه نباید چنین اشیاء ناراحت کننده ای رها شود، خیلی کمتر در زندان های نفرت انگیز به عنوان جنایتکار یا مزاحم برای جامعه محبوس شود.
