دوش وقت نیمه شب بوی بهار آورد باد
حبذا باد شمال و خرّما بوی بهار.
فرخی.
کار اگر رنگ و بوی دارد و بس حبذا چین و فرّخا فرخار.
سنائی.
دعوتم کردی به لشکرگاه خاقان کبیرحبذا لشکرگه خاقان اکبر حبذا.
خاقانی.
میکنم جهدی کز این خضرای خذلان بگذرم حبذا روزی که این توفیق یابم حبذا.
خاقانی.
حبذا نو شدن و آمدن ماه صیام حبذا واسطةالعقد شهور و اعوام.
انوری.
حبذا... قاضی کیرنک که ندارد ز سنگ خارا ننگ.
انوری.
در آینه حبذا بخندی تا صبح بر آفتاب بینی.
عطار.
حبذا آن مطبخ پرنوش و قندکه سلاطین کاسه لیسان ویند
حبذاآن خرمن صحرای دین
که بود هر خرمن او را خوشه چین
حبذا دریای عمر بی غمی
که بود زو هفت دریا شبنمی.
مولوی.
حبذا آن شرط و شادا آن جزاآن جزای دلنواز جان فزا.
مولوی.
حبذا ارواح اخوان ثقات مسلمات مومنات قانتات.
مولوی.
حبذا اسبان رام پیش رونی سپس رو، نی حرونی را گرو.
مولوی.
حبذا خوانی نهاده در جهان لیک از چشم خسیسان بس نهان.
مولوی.
تا از آن جامد اثر گیرد ضمیرحبذا نان بی هیولای خمیر.
مولوی.
حبذا خوان مسیحی بی کمی حبذا بی باغ میوه مریمی.
مولوی.
حبذا دو چشم پایان بین رادکه نگه دارند دین را از فساد.
مولوی.
حبذا کاریز اصل چیزهافارغت آرد از این کاریزها.
مولوی.
مرغ بر بام تو ره دارد و من بر سر کوی حبذا مرغ که آخر پر و بالی دارد.
سعدی.
از گل پارسیم غنچه عیشی نشکفت حبذا دجله بغداد و می ریحانی.
حافظ.
حبذا ای نوبهار عجز کز تأثیر تومعصیت را می دهد آمرزش از طرف کلاه.
طالب آملی.
- امثال :حبذا خانه خود گر همه گلخن باشد.
صاحب هدایةالمتعلمین گوید: یکی از افعال مدح و ذم حبذا میباشد، مانند: حبذا رجلاً زیدٌ. «حب » فعل مدح است «ذا» فاعل آن میباشد و «زید» مخصوص به مدح و «رجل » تمیز می باشد. تمیز و حال ممکن است پیش از مخصوص به مدح و یا بعداز آن بیاید، مانند: حبذا زیدُ رجلاً و حبذا زیدٌ راکباً و حبذا رجلاً زیدٌ و حبذا را کباً زیدُ. ( ترجمه از الهدایة ص 208 در ضمن جامعالمقدمات چ تهران سال 1366 هَ. ش. ). شیخ بهائی در صمدیه گوید: «حب » در مدح و «لاحب » در ذم آمده است. ( صمدیه در ضمن جامع المقدمات چ تهران 1366هَ. ش. ص 322 ) حبذا، من افعال المدح والذم ، و قیل جار مجری نعم. و حب فعل المدح رکّب مع «ذا» فی هذا المعنی و لاینفک عنه. و «ذا» فاعله ، و صارا کشی واحد، جار مجری الامثال فی انه لایتغیر بالعامل ، و لایثنی و لایجمع، و لایؤنث تبعاً للمخصوص ، یقال : حبذا الزیدان و الزیدون و هند. و بعد «ذا» المخصوص بالمدح. ثم الممیز و المفسر نحو «رجلاً» یجوز ان یکون قبل المخصوص و بعده ، و بعضهم جعل «ذا» کالجزء لافاعلاً،فعندهم یجوز: حبذا الرجل زید، دون من یقول ان ذا فاعل لان لفعل واحد لایکون فاعلان ، فظهر أن «ذا» اذا کان فاعلاً یجوز ان یقع قبل المخصوص او بعده ، تمییز اوحال علی وفق المخصوص فی الافراد و غیره نحو حبذا رجلاً زیدٌ، و حبذا زیدٌ رجلاً و حبذا راکباً زیدٌ و حبذارجلین او راکبین الزیدان ، و حبذا الزیدان رجلین او راکبین ، و حبذا امرئةً هند، و حبذا هند امرئةً، و العامل فی التمییز أو الحال هو ما فی «حبذا» من الفعلیة، و ذوالحال هو «ذا» لا «زید» لأن زیداً مخصوص و المخصوص لایجی الا بعد تمام المدح و الرکوب من تمامه ، فالراکب حال من الفاعل لا من المخصوص و ان وجب ان یکون موافقا للمخصوص. و قیل ان زیداً فی حبذا زید لیس مخصوصاً بل بدل من ذا و قیل انه الفاعل و «ذا» زایدة. و لایجب ذکر التمییز فی حبذا بخلاف نعم لأن الفاعل فی نعم مضمر فیفتقر الی مزیةالبیان ، و هو هاهنا ظاهر فلایحتاج الیه. رجوع شود به التیسیر تألیف محمدتقی بن عبدالحسین النصیری الطوسی از دانشمندان قرن یازدهم. نسخه شماره 178کتابخانه دانشگاه تهران.