اصطلاحی در گویش قدیم تهرانی است به معنی از اوضاع شلوغ و درهم و برهم استفاده کردن و گریختن، اوضاع را به هم زدن و با استفاده از وضعیت پریشانی که خود شخص یا دیگری برای فراری دادن عده ی خاصی و به هر نحو ایجاد کرده، استفاده کردن و گریختن، گاه به معنای سرِ کار گذاشتن هم به کار وی رود.
