حب الزبیب. [ ح َب ْ بُزْ زَ ] ( ع اِ مرکب ) صاحب اختیارات گوید: بپارسی دانه مویز گویند. طبیعت وی سرد بود در اوّل و خشک بود در دوّم و شکم را ببندد و مقدار مأخوذ از وی پنج درم بود و مضرّ بود به امعاء و مصلح وی کتیرا بود.
