حائری مازندرانی، محمّدصالح (کربلا ۱۲۹۸ـ مشهد ۱۳۹۱ق)
فقیه، فیلسوف، مفسّر و شاعر ایرانی. در عتبات عالیات ادبیات، فقه و فلسفه را نزد ملاعباس اخفش، ملاعلی سیبویه، میرزاحسین خلیلی، آخوند خراسانی، و برادرش ملاعلی حائری آموخت. در ۱۳۲۴ق جهت معالجۀ چشم به ایران آمد و در بابل زادگاه پدرش سُکنی گزید. در پی ممنوعیت روضه خوانیِ دورۀ رضاشاه، یک سال به زندان قصر افتاد و سپس به سمنان تبعید شد و تا آخر عمر در همان جا ماند. از وی در حدود سیصد اثر برجای مانده است. از آثارش: تفسیر سوره های فاتحه و حدید و آیةالکرسی؛ سبائک الذهب در شرح کفایۀ آخوند خراسانی، سبیکة الذهب منظومه ای در علم اصول؛ حکمت بوعلی سینا در پنج مجلد در دفاع از حکمت مشایی و ردّ حکمت متعالیه؛ دیوان شعر به فارسی؛ دیوان شعر به عربی.
فقیه، فیلسوف، مفسّر و شاعر ایرانی. در عتبات عالیات ادبیات، فقه و فلسفه را نزد ملاعباس اخفش، ملاعلی سیبویه، میرزاحسین خلیلی، آخوند خراسانی، و برادرش ملاعلی حائری آموخت. در ۱۳۲۴ق جهت معالجۀ چشم به ایران آمد و در بابل زادگاه پدرش سُکنی گزید. در پی ممنوعیت روضه خوانیِ دورۀ رضاشاه، یک سال به زندان قصر افتاد و سپس به سمنان تبعید شد و تا آخر عمر در همان جا ماند. از وی در حدود سیصد اثر برجای مانده است. از آثارش: تفسیر سوره های فاتحه و حدید و آیةالکرسی؛ سبائک الذهب در شرح کفایۀ آخوند خراسانی، سبیکة الذهب منظومه ای در علم اصول؛ حکمت بوعلی سینا در پنج مجلد در دفاع از حکمت مشایی و ردّ حکمت متعالیه؛ دیوان شعر به فارسی؛ دیوان شعر به عربی.