حائری اصفهانی، عبدالرحیم (کربلا ۱۲۹۴ـ تهران ۱۳۶۷ق)
ادیب، شاعر و عالم دینی ایرانی. در کربلا و اصفهان نزد علمای برجسته ای، چون میرزا علی قلی حایری و محمدهاشم چهارسوقی، درس خواند و سرانجام اجازۀ اجتهاد گرفت. در انقلاب عراق به رهبری میرزای دوم شیرازی شرکت جست. در آخرین سال های زندگی اش در تهران به تدریس و ارشاد سرگرم بود. از آثارش: مجمع الاسرار به نظم (تهران، ۱۳۳۲ش)؛ ملخص المقال فی احوال الرجال به نظم عربی (تهران، ۱۳۴۳ق)؛حی بن یقظان و شمه ای از احوال ابسال و سلامان (تبریز، ۱۳۴۳ق)؛ مشرق الانوار در اسرار قرآنی به نظم؛ بدایع الاحکام فی شرائع الاسلام؛ دیوان اشعار.
ادیب، شاعر و عالم دینی ایرانی. در کربلا و اصفهان نزد علمای برجسته ای، چون میرزا علی قلی حایری و محمدهاشم چهارسوقی، درس خواند و سرانجام اجازۀ اجتهاد گرفت. در انقلاب عراق به رهبری میرزای دوم شیرازی شرکت جست. در آخرین سال های زندگی اش در تهران به تدریس و ارشاد سرگرم بود. از آثارش: مجمع الاسرار به نظم (تهران، ۱۳۳۲ش)؛ ملخص المقال فی احوال الرجال به نظم عربی (تهران، ۱۳۴۳ق)؛حی بن یقظان و شمه ای از احوال ابسال و سلامان (تبریز، ۱۳۴۳ق)؛ مشرق الانوار در اسرار قرآنی به نظم؛ بدایع الاحکام فی شرائع الاسلام؛ دیوان اشعار.