حاکمیت ایران بر جزایر سه گانهٔ ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک ریشه در دوره های پادشاهی هخامنشی، اشکانی و ساسانی دارد. در این دوران، نظم و امنیت ایرانی بر سراسر پهنه آبی خلیج فارس و جزایر آن حاکم بود.
جزایر سه گانه در سال ۱۹۴۸ میلادی به طور کامل به اشغال امپراتوری بریتانیا به عنوان قیم رسمی امارات متصالحه درآمد، اما تا سال ۱۹۷۱ هیچ یک از دولت های وقت ایران این اشغال را نپذیرفتند و ابوموسی به همراه تنب بزرگ و تنب کوچک در تقسیمات کشوری ایران قرار داشت.
... [مشاهده متن کامل]
در سال ۱۹۷۱، پس از توافق ایران و بریتانیا و پیش از خروج نیروهای نظامی این کشور از منطقه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک پس از نزدیک به ۷۰ سال شکایت های مداوم دولت ایران علیه اشغال گری بریتانیا، سرانجام به ایران بازگردانده شدند و ایران و شارجه ابوموسی را به دو ناحیه انحصاری اقتدار ملی تقسیم کردند. در سال ۱۹۹۲ ایران کنترل کامل این جزیره را به دست گرفت.
امارات متحدۀ عربی با همراهی کشورهای عربی حوزهٔ خلیج فارس همچنان اصرار بر مالکیت این جزایر را دارد، که بیانیه هایی را از سوی اتحادیهٔ عرب برای حمایت امارات متحدهٔ عربی منتشر شده است، اما حکومت مرکزی ایران این بیانیه ها و ادعاها را بی اساس دانسته و بر اساس پیشینهٔ تاریخی و فرهنگی، این جزایر را کاملاً متعلق به ایران می داند. این جزایر به دلیل همجواری با بخش عمیق خلیج فارس و اشراف بر تنگه هرمز که شاه راه طلای سیاه است ( نفت ) ، اهمیت بالایی برای کشورهای حوزهٔ خلیج فارس و جهان دارد.
تنب ها به ساحل ایران نزدیک ترند و ابوموسی به ساحل امارات نزدیکتر است.
تنب ها در ۱۷ مایلی جنوب غربی جزیره قشم ایران، و ۴۶ مایلی شمال غربی نزدیکترین نقطه نسبت به خط ساحلی امارات متحده عربی قرار دارند. قطر تنب بزرگ ۲/۵ مایل است. تنب کوچک که تنها ۳۵ متر ارتفاع دارد، یک صخره بی آب و غیرقابل سکونت است که در ۸ مایلی جنوب غربی تنب بزرگ قرار دارد.
ابوموسی در نزدیکی خروجی تنگه هرمز، در ۴۳ مایلی ساحل ایران و ۳۸ مایلی شمال غربی شارجه ولی در جنوب خط میانه موهومی که بنا بر استدلال بریتانیا خلیج فارس را تقسیم می کند قرار دارد و تقریباً سه مایل مربع است. این جزیره نسبتاً کم ارتفاع است و از دشت های شنی مخصوصاً در مرکز و جنوبش تشکیل شده. تپه های شمالی آن شامل کوه حلوا تقریباً با ۱۰۰ متر ارتفاع است. این جزیره که غنی از اکسید آهن است آب شیرین و نخل دارد.
جزایر سه گانه در سال ۱۹۴۸ میلادی به طور کامل به اشغال امپراتوری بریتانیا به عنوان قیم رسمی امارات متصالحه درآمد، اما تا سال ۱۹۷۱ هیچ یک از دولت های وقت ایران این اشغال را نپذیرفتند و ابوموسی به همراه تنب بزرگ و تنب کوچک در تقسیمات کشوری ایران قرار داشت.
... [مشاهده متن کامل]
در سال ۱۹۷۱، پس از توافق ایران و بریتانیا و پیش از خروج نیروهای نظامی این کشور از منطقه ابوموسی، تنب بزرگ و تنب کوچک پس از نزدیک به ۷۰ سال شکایت های مداوم دولت ایران علیه اشغال گری بریتانیا، سرانجام به ایران بازگردانده شدند و ایران و شارجه ابوموسی را به دو ناحیه انحصاری اقتدار ملی تقسیم کردند. در سال ۱۹۹۲ ایران کنترل کامل این جزیره را به دست گرفت.
امارات متحدۀ عربی با همراهی کشورهای عربی حوزهٔ خلیج فارس همچنان اصرار بر مالکیت این جزایر را دارد، که بیانیه هایی را از سوی اتحادیهٔ عرب برای حمایت امارات متحدهٔ عربی منتشر شده است، اما حکومت مرکزی ایران این بیانیه ها و ادعاها را بی اساس دانسته و بر اساس پیشینهٔ تاریخی و فرهنگی، این جزایر را کاملاً متعلق به ایران می داند. این جزایر به دلیل همجواری با بخش عمیق خلیج فارس و اشراف بر تنگه هرمز که شاه راه طلای سیاه است ( نفت ) ، اهمیت بالایی برای کشورهای حوزهٔ خلیج فارس و جهان دارد.
تنب ها به ساحل ایران نزدیک ترند و ابوموسی به ساحل امارات نزدیکتر است.
تنب ها در ۱۷ مایلی جنوب غربی جزیره قشم ایران، و ۴۶ مایلی شمال غربی نزدیکترین نقطه نسبت به خط ساحلی امارات متحده عربی قرار دارند. قطر تنب بزرگ ۲/۵ مایل است. تنب کوچک که تنها ۳۵ متر ارتفاع دارد، یک صخره بی آب و غیرقابل سکونت است که در ۸ مایلی جنوب غربی تنب بزرگ قرار دارد.
ابوموسی در نزدیکی خروجی تنگه هرمز، در ۴۳ مایلی ساحل ایران و ۳۸ مایلی شمال غربی شارجه ولی در جنوب خط میانه موهومی که بنا بر استدلال بریتانیا خلیج فارس را تقسیم می کند قرار دارد و تقریباً سه مایل مربع است. این جزیره نسبتاً کم ارتفاع است و از دشت های شنی مخصوصاً در مرکز و جنوبش تشکیل شده. تپه های شمالی آن شامل کوه حلوا تقریباً با ۱۰۰ متر ارتفاع است. این جزیره که غنی از اکسید آهن است آب شیرین و نخل دارد.
