حاکم بودن

است. این واژه با ریشه های هندواروپایی *hak و *hok مرتبط دانسته می شود که در زبان های ایرانی باستان و هندوایرانی معانی �کردن� و �عمل کردن� داشته اند. در روند تاریخی، واژهٔ هاکن در زبان طبری و فارسی میانه احتمالاً به صورت اسم فاعل هاکم ( کسی که می کند یا حکم می دهد ) درآمده و در دوره های بعد در زبان عربی به شکل حاکم درآمده است. بسیاری از زبان شناسان بر این باورند که ریشهٔ این واژه از فارسی میانه یا زبان های شمالی ایرانی ( مانند طبری ) وام گرفته شده و سپس در ساختار صرفی عربی بازتولید شده است. در فارسی امروز، واژه هایی چون حکم، محکمه، تحکیم و محکوم همگی از همین ریشه مشتق شده اند. در طبری، �هاکن� همچنان به عنوان فعل �بکن� در گفتار روزمره کاربرد دارد و می تواند نمونه ای زنده از ریشهٔ کهن ایرانی این خانوادهٔ واژگانی باشد.