حالت مانا

حالت مانا ( به انگلیسی: stationary state ) در مکانیک کوانتومی حالتی ست که انرژی مشخصی دارد یا به عبارت دقیقتر حالتی که بردار ویژه هامیلتونی سیستم است. به این حالت مانا می گویند زیرا چگالی احتمال مربوط به آن با زمان تغییری نمی کند.
حالت مانا به حالتهای دیگر تبدیل نمی شود و با تبدیل به حالتهایی با انرژی کمتر هم از بین نمی رود. این حالتهای مانا در طول زمان واقعاً «مانا» نیستند. مانا بودن آنها بدین معنی است که اختلالات کوچک هامیلتونی روی آنها اثری ندارد و آنها همچنان بردارویژه هامیلتونی مورد نظر خواهند ماند. اما اگر اختلالات بزرگ باشند این حالتها از بین خواهند رفت.
تنها حالتی که به معنای واقعی ماناست حالت پایه سیستم است. یعنی حالتی که سیستم در آن کمترین انرژی را دارد. اگر چند حالت مانا وجود داشته باشد می گوییم این حالت دارای چندگانگی است. بسیاری از سیستمها حالتهای مانای چندگانه ای دارند، مانند اتم هیدروژن. یعنی چندین حالت مختلف انرژی یکسان دارند.
با توجه به قانون سوم ترمودینامیک یک سیستم در دمای صفر مطلق در حالت پایه خود می باشد. در نتیجه آنتروپی آن با توجه به چندگانگی سیستم تعیین می شود. آنتروپی بسیاری از سیستمها که حالت پایه آنها یکتا است ( چندگانگی ندارد ) در دمای صفر مطلق صفر می باشد.