حافظه مشترک توزیع شده

در علوم کامپیوتر، حافظهٔ مشترک توزیع شده ( DSM ) یک شکل از معماری حافظه است که در آن حافظه هایی که به صورت فیزیکی از یکدیگر جدا هستند، این قابلیت را دارند که به عنوان یک فضای آدرس که از نظر منطقی مشترک است، بیان شوند. اینجا، عبارت «مشترک» بدان معنی نیست که یک حافظهٔ متمرکز تنها وجود دارد بلکه یعنی فضای آدرس «مشترک» است ( آدرس فیزیکی یکسان روی دو پردازنده به یک مکان در حافظه اشاره دارد ) . فضای آدرس کلی توزیع شده ( DGAS ) یک عبارت مشابه برای دست های گسترده از پیاده سازیهای نرم افزاری و سخت افزاری است که در آنها هر گره از دسته علاوه بر حافظهٔ اختصاصی هر گره غیرمشترک، به حافظهٔ مشترک نیز دسترسی دارد.
یک سیستم حافظهٔ توزیع شده که اغلب یک مالتی کامپیوتر نامیده می شود، متشکل از چندین گره پردازندهٔ مستقل با ماژول های محلی حافظه است که توسط یک شبکهٔ کلی با اتصال درونی، ارتباط یافته اند. سیستم های نرم افزاری DSM در یک سیستم عامل یا به عنوان یک کتابخانهٔ برنامه نویسی قابل پیاده سازی هستند و به عنوان تعمیم های معماری حافظهٔ مجازی اساسی قابل تصور هستند. هنگامی که در سیستم عامل پیاده سازی شوند، چنین سیستمهایی برای توسعه دهنده شفاف هستند؛ که بدان معنی است که حافظهٔ توزیع شدهٔ اساسی کاملاً از کاربران مخفی است. در مقابل، سیستمهای نرم افزاری DSM پیاده سازی شده در سطح کتابخانه یا زبان برنامه نویسی شفاف نیستند و توسعه دهندگان معمولاً مجبور هستند تا آنها را به طور مختلف برنامه نویسی کنند. با این حال، این سیستمها یک روش قابل حمل تر برای پیاده سازی های سیستم DSM پیشنهاد می کنند. یک سیستم حافظهٔ مشترک توزیع شده، مدل حافظهٔ مشترک را روی یک سیستم حافظهٔ مشترک توزیع شدهی فیزیکی پیاده سازی می کند.
معمولاً دو روش برای دستیابی به یک حافظهٔ مشترک توزیع شده وجود دارد:
• سخت افزار، مانند مدارهای همبستگی نهان و رابطه ای شبکه.
• نرم افزار
سه روش برای پیاده سازی یک حافظهٔ مشترک توزیع شدهٔ نرم افزاری وجود دارد:
• روش مبتنی بر صفحه با استفاده از حافظهٔ مجازی سیستم؛
• روش متغیر مشترک با استفاده از برخی کارهای مرسوم برای دسترسی به متغیرهای مشترک؛
• روش مبتنی بر شیء که به طور ایده آل از طریق اصول شیءگرایی به داده های مشترک دسترسی پیدا می کند.
سیستم های DSM نرم افزاری همچنین انعطاف پذیری لازم برای سازماندهی ناحیهٔ حافظهٔ مشترک را به روش های مختلف دارند. روش مبتنی بر صفحه، حافظهٔ مشترک را در صفحاتی با اندازهٔ ثابت سازماندهی می کند. در مقابل، روش مبتنی بر شیء، ناحیهٔ حافظهٔ مشترک را به صورت یک فضای انتزاعی برای ذخیره کردن اشیاء قابل اشتراک گذرای با اندازه های متغیر سازماندهی می کند. یک پیاده سازی مرسوم دیگر از فضای چندتایی استفاده می کند که در آن واحد اشتراک گذاری، یک چندتایی است.