در رایانش، حافظه مجازی یا ذخیره سازی مجازی [ الف] یک تکنیک مدیریت حافظه است که «یک فرم انتزاعی ایده آل از منابع ذخیره سازی را که در واقع در یک ماشین در دسترس است»[ ۳] فراهم می کند که برای کاربران " یک تصور از یک حافظهٔ بسیار بزرگ ( اصلی ) ایجاد می کند ". [ ۴]
سیستم عامل رایانه، با استفاده از ترکیبی از سخت افزار و نرم افزار، آدرس های حافظه مورد استفاده یک برنامه را که آدرس های مجازی نامیده می شوند، به آدرس های فیزیکی در حافظه کامپیوتر مرتبط می کند. فضای ذخیره سازی اصلی، همان طور که توسط یک فرایند یا کار مشاهده می شود، به عنوان یک فضای آدرس پشت سر هم یا مجموعه ای از بخش های ( segment ) کنار هم ظاهر می شود. سیستم عامل فضاهای آدرس مجازی و اختصاص حافظه واقعی به حافظه مجازی را مدیریت می کند. سخت افزار ترجمه آدرس در CPU که غالباً به آن واحد مدیریت حافظه ( memory management unit ) گفته می شود، به صورت خودکار آدرس های مجازی را به آدرس های فیزیکی ترجمه می کند. نرم افزارهای موجود در سیستم عامل ممکن است این قابلیت ها را گسترش دهند تا فضایی از آدرس مجازی فراهم شود که می تواند از ظرفیت حافظه واقعی فراتر رود و بنابراین حافظه بیشتری را نسبت به آنچه که از نظر فیزیکی در رایانه وجود دارد، آدرس دهی کند.
از مزایای اصلی حافظه مجازی می توان موارد زیر را نام برد: رفع نیاز برنامه ها به مدیریت فضای حافظه مشترک، توانایی به اشتراک گذاری حافظه مورد استفاده کتابخانه ها بین فرایندها، افزایش امنیت به دلیل جداسازی حافظه و استفاده مفهومی از حافظه ای بیشتر از آنچه که از نظر فیزیکی در دسترس است با استفاده از تکنیک صفحه بندی یا تقسیم بندی.
حافظه مجازی بخشی جدایی ناپذیر از معماری رایانه های مدرن است. پیاده سازی ها معمولاً به پشتیبانی سخت افزاری نیاز دارند که معمولاً به صورت یک واحد مدیریت حافظه است که درون CPU تعبیه شده است. اگرچه لازم نیست، اما شبیه سازها و ماشین های مجازی می توانند از پشتیبانی سخت افزاری برای افزایش عملکرد پیاده سازی حافظه مجازی خود استفاده کنند. [ ۵] در نتیجه، سیستم عامل های قدیمی تر، مانند سیستم های رایانه های بزرگ دهه ۱۹۶۰ و سیستم های رایانه های شخصی اوایل تا اواسط دهه ۱۹۸۰ ( به عنوان مثال، DOS ) , [ ۶] به طور کلی قابلیت حافظه مجازی ندارند، موارد استثنایی قابل توجه در مورد رایانه های بزرگ های دهه ۱۹۶۰ شامل موارد زیر است:
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسیستم عامل رایانه، با استفاده از ترکیبی از سخت افزار و نرم افزار، آدرس های حافظه مورد استفاده یک برنامه را که آدرس های مجازی نامیده می شوند، به آدرس های فیزیکی در حافظه کامپیوتر مرتبط می کند. فضای ذخیره سازی اصلی، همان طور که توسط یک فرایند یا کار مشاهده می شود، به عنوان یک فضای آدرس پشت سر هم یا مجموعه ای از بخش های ( segment ) کنار هم ظاهر می شود. سیستم عامل فضاهای آدرس مجازی و اختصاص حافظه واقعی به حافظه مجازی را مدیریت می کند. سخت افزار ترجمه آدرس در CPU که غالباً به آن واحد مدیریت حافظه ( memory management unit ) گفته می شود، به صورت خودکار آدرس های مجازی را به آدرس های فیزیکی ترجمه می کند. نرم افزارهای موجود در سیستم عامل ممکن است این قابلیت ها را گسترش دهند تا فضایی از آدرس مجازی فراهم شود که می تواند از ظرفیت حافظه واقعی فراتر رود و بنابراین حافظه بیشتری را نسبت به آنچه که از نظر فیزیکی در رایانه وجود دارد، آدرس دهی کند.
از مزایای اصلی حافظه مجازی می توان موارد زیر را نام برد: رفع نیاز برنامه ها به مدیریت فضای حافظه مشترک، توانایی به اشتراک گذاری حافظه مورد استفاده کتابخانه ها بین فرایندها، افزایش امنیت به دلیل جداسازی حافظه و استفاده مفهومی از حافظه ای بیشتر از آنچه که از نظر فیزیکی در دسترس است با استفاده از تکنیک صفحه بندی یا تقسیم بندی.
حافظه مجازی بخشی جدایی ناپذیر از معماری رایانه های مدرن است. پیاده سازی ها معمولاً به پشتیبانی سخت افزاری نیاز دارند که معمولاً به صورت یک واحد مدیریت حافظه است که درون CPU تعبیه شده است. اگرچه لازم نیست، اما شبیه سازها و ماشین های مجازی می توانند از پشتیبانی سخت افزاری برای افزایش عملکرد پیاده سازی حافظه مجازی خود استفاده کنند. [ ۵] در نتیجه، سیستم عامل های قدیمی تر، مانند سیستم های رایانه های بزرگ دهه ۱۹۶۰ و سیستم های رایانه های شخصی اوایل تا اواسط دهه ۱۹۸۰ ( به عنوان مثال، DOS ) , [ ۶] به طور کلی قابلیت حافظه مجازی ندارند، موارد استثنایی قابل توجه در مورد رایانه های بزرگ های دهه ۱۹۶۰ شامل موارد زیر است:
wiki: حافظه مجازی