حافظِ اَبرو، شهاب الدّین عبدالله (۷۶۳ـ زنجان ۸۳۳ق)
مورخ و جغرافی نویس ایرانی. در همدان پرورش یافت و به تحصیل پرداخت. در جوانی به خدمت امیرتیمور گورکان درآمد و در بیشتر سفرها، همراه او بود. پس از وی به شاهرخ میرزا، فرزند تیمور، پیوست و نزد او تقرب یافت. حافظ ابرو در زبان های عربی، فارسی دری، و ترکی مهارت داشت و آثارش مورد استفادۀ مورخانی چون عبدالرزاق سمرقندی، میرخواند و خواندمیر قرار گرفته است. مهم ترین آثار او از این قرار است: جغرافیای حافظ ابرو، که به اشارۀ شاهرخ تیموری نوشته (تألیف: ۸۱۷ ـ۸۲۳ق)؛ ذیل جامع التواریخ رشیدی، (تألیف: ۸۱۹ق)؛ زبدةالتواریخ، که به نام بایسنقر میرزا تألیف کرده است (تألیف: ۸۲۶ ـ۸۲۹ق).
مورخ و جغرافی نویس ایرانی. در همدان پرورش یافت و به تحصیل پرداخت. در جوانی به خدمت امیرتیمور گورکان درآمد و در بیشتر سفرها، همراه او بود. پس از وی به شاهرخ میرزا، فرزند تیمور، پیوست و نزد او تقرب یافت. حافظ ابرو در زبان های عربی، فارسی دری، و ترکی مهارت داشت و آثارش مورد استفادۀ مورخانی چون عبدالرزاق سمرقندی، میرخواند و خواندمیر قرار گرفته است. مهم ترین آثار او از این قرار است: جغرافیای حافظ ابرو، که به اشارۀ شاهرخ تیموری نوشته (تألیف: ۸۱۷ ـ۸۲۳ق)؛ ذیل جامع التواریخ رشیدی، (تألیف: ۸۱۹ق)؛ زبدةالتواریخ، که به نام بایسنقر میرزا تألیف کرده است (تألیف: ۸۲۶ ـ۸۲۹ق).