حادثه اتمی فوکوشیما ۱

حادثه اتمی ویسیان ۱ به مجموعه حوادثی گفته می شود که از تاریخ ۱۱ مارس ۲۰۱۱، در پی زلزلهٔ ۹ ریشتری و سونامی، و در اثر از کار افتادن ماشین آلات نیروگاه هسته ای شماره ۱ فوکوشیما متعلق به شرکت نیروی برق توکیو، یکی پس از دیگری، و نشت مواد رادیواکتیو به وقوع پیوست. [ ۱] متخصصان این حادثه را بعد از حادثه چرنوبیل بزرگ ترین فاجعهٔ اتمی می دانند و از نظر پیچیدگی آن را در مقام نخست فجایع اتمی جهان قرار می دهند چرا که تمام رآکتورهای نیروگاه فوکوشیما در نتیجهٔ این رویداد با مشکل مواجه شد.
در زمان وقوع زلزله، رآکتور ۴ خالی از سوخت بود و رآکتورهای ۵ و ۶ خاموش و کاملاً سرد بودند. بقیهٔ رآکتورها، با وقوع زلزله به طور خودکار خاموش شدند و ژنراتورهای اضطراری برای فعال نمودن پمپ های آب و خنک کردن رآکتورها روشن شدند. محوطهٔ نیروگاه با سدی دریایی، که برای مقابله با سونامی ۵٫۷ متری کفایت می کرد، محافظت می شد؛ ولی در برابر امواج ۱۴ متری که ۱۵ دقیقه بعد از زلزله آغاز شدند، بی استفاده بودند. در نتیجه محوطهٔ نیروگاه کاملاً در آب غرق شد و ژنراتورها که در ارتفاعی پایین تر از سطح دریا قرار داشتند و تابلوهای برق در طبقهٔ پایین رآکتورها واقع شده بودند، همگی به زیر آب رفتند. ارتباط با شبکهٔ برق قطع و در نتیجه با از کار افتادن پمپ ها، کار خنک کردن رآکتورها متوقف شد. سپس دمای رآکتورها از حد مجاز بالاتر رفت. این در حالی بود که سیل و زلزله ، کمک رسانی را تقریباً غیرممکن کرده بود.
شواهدی که به زودی به دست آمد، حاکی از این بود که در رآکتورهای ۱ و ۲ و ۳ سوخت هسته ای ذوب شده و روکش فلزی بالای ساختمان رآکتورهای ۱ و ۳ و ۴ در اثر انفجار هیدروژن از بین رفته است. انفجار به دستگاه های کنترل حرارت در داخل رآکتور ۲ آسیب رساند و رآکتور ۴ نیز آتش گرفت. علاوه بر این، میله های سوخت مصرفی که در استخرهای سوخت واحدهای ۱–۴ ذخیره شده بود در اثر کاهش سطح آب استخرها شروع به داغ شدن کرد.
به دلیل امکان نشت اشعه، تا شعاع ۲۰ کیلومتری ( ۱۲ مایلی ) نیروگاه از سکنه خالی شد و کارگران نیروگاه که در معرض تابش اشعه قرار داشتند، موقتاً از نیروگاه خارج شدند. در تاریخ ۱۷ مارس ژنراتوری که در واحد ۶ قرار داشت، به کار انداخته شد تا واحدهای ۵ و ۶ را که کمتر آسیب دیده بودند، خنک کند. از ۲۰ مارس شبکهٔ برق دوباره به کار افتاد ولی ماشین آلاتی که در اثر سیل، آتش سوزی و انفجار در رآکتورهای ۵ و ۶ تخریب شده بودند همچنان غیرقابل راه اندازی بودند. مقامات ژاپنی پس از بررسی حادثه ابتدا میزان آن را سطح ۴ در مقیاس بین المللی هسته ای ( اینس ) برآورد کردند اگرچه سازمان های دیگر بین المللی فکر می کردند که سطح واقعی بحران بالاتر از این سطح باشد. دولت ژاپن سطح بحران هسته ای را ابتدا تا سطح ۵ و سپس تا ۷ بالا برد و فروش مواد خوراکی که در این منطقه روییده بودند را ممنوع کرد.