حاجی اَبَرکوهی ( ـ پس از ۹۸۹ق)
(یا: حاجی ابرقویی) شاعر ایرانی. از نوادگان اتابکان لرستان بود. نخست در شهرهای مختلف به تجارت پرداخت و چون در این کار ترقی کرد، لقب خواجه گرفت. سرانجام رهسپار هند شد و به دربار ابراهیم قطب شاه در دکن رفت. در قصایدی طهماسب اول صفوی، ابراهیم قطب شاه، علی عادل شاه و مرتضی نظام شاه را ستوده است. از آثارش: دیوان اشعار در ۲۵۰۰ بیت؛ مثنوی ناظر و منظور در ۱۵۲ بیت که در ۹۷۲ق آن را به پایان برده است.
(یا: حاجی ابرقویی) شاعر ایرانی. از نوادگان اتابکان لرستان بود. نخست در شهرهای مختلف به تجارت پرداخت و چون در این کار ترقی کرد، لقب خواجه گرفت. سرانجام رهسپار هند شد و به دربار ابراهیم قطب شاه در دکن رفت. در قصایدی طهماسب اول صفوی، ابراهیم قطب شاه، علی عادل شاه و مرتضی نظام شاه را ستوده است. از آثارش: دیوان اشعار در ۲۵۰۰ بیت؛ مثنوی ناظر و منظور در ۱۵۲ بیت که در ۹۷۲ق آن را به پایان برده است.
wikijoo: حاجی_ابرکوهی