جیوه در ماهی

وجود جیوه در ماهی برای افرادی که این جیوه را می خورند، به ویژه برای زنان باردار یا مادران شیرده و کودکان خردسال ممکن است یک نگرانی بهداشتی باشد. ماهی ها و صدف ها جیوه را در بدن خود غلیظ می کنند، که اغلب تبدیل به متیل جیوه، یک ترکیب سمی از ترکیبات آلی جیوه می گردد این عنصر به عنوان زیست انباشتگی در انسان شناخته شده و از طریق غذاهای دریایی به جمعیت انسانی منتقل می شود، جایی که می تواند منجر به مسمومیت با جیوه شود. جیوه هم برای اکوسیستم های طبیعی و هم برای انسان خطرناک است، زیرا فلزی است که بسیار سمی است، به ویژه به دلیل توانایی آن در آسیب رساندن به سیستم عصبی مرکزی. [ ۱]
در اکوسیستم های ماهیان پرورشی، که معمولاً برای تولید انبوه غذاهای دریایی صورت می گیرد، جیوه به وضوح از طریق زنجیره غذایی از طریق ماهی هایی که پلانکتون های کوچک مصرف می کنند و همچنین از طریق منابع غیر غذایی مانند رسوبات زیر آب افزایش می یابد. [ ۲]
محصولات حاصل از ماهی حاوی مقادیر مختلفی از فلزات سنگین، به ویژه جیوه و آلاینده های محلول در چربی ناشی از آلودگی آب هستند. گونه های ماهی هایی که عمر طولانی دارند و در بالای زنجیره غذایی هستند، مانند نیزه ماهی، تن، کوسه، اره ماهی، ماهی خال خالی شاهی و کاشی ماهی حاوی غلظت های بالاتر جیوه نسبت به سایرین هستند. [ ۳] نهنگ ها و دلفین ها جیوه و سایر آلاینده ها را در خود انباشته می کنند. بنابراین جمعیت هایی که گوشت نهنگ می خورند، مانند ژاپنی ها و فاروئی ها، در برابر مصرف جیوه آسیب پذیر هستند.