جیمز گارارد ( James Garrard ) ( زادهٔ ۱۴ ژانویه ۱۷۴۹ – درگذشتهٔ ۱۹ ژانویه ۱۸۲۲ ) ، مزرعه دار، کشیش کلیسای باپتیست و سیاستمدار آمریکایی بود که به عنوان دومین فرماندار کنتاکی از سال ۱۷۹۶ تا ۱۸۰۴ خدمت کرد. به دلیل تصویب قانون محدودیت دورهٔ توسط قانون اساسی ایالتی در سال ۱۷۹۹، گارارد آخرین فرماندار کنتاکی بود که برای دو دورهٔ متوالی انتخاب شد، تا اینکه این محدودیت با لایحهٔ اصلاحیه در سال ۱۹۹۲ تسهیل و امکان انتخاب مجدد پل ای. پاتون را در سال ۱۹۹۹ فراهم کرد.
... [مشاهده متن کامل]
گارارد پس از خدمت در جنگ انقلاب آمریکا، به سوی غرب و بخشی از ویرجینیا که امروزه شهرستان بوربن، کنتاکی است، نقل مکان کرد. او چندین پُست دولتی درون شهری داشت و نمایندهٔ منطقه در مجلس نمایندگان ویرجینیا بود. او به عنوان نماینده در پنج اجلاس از ده اجلاس ایالتی حضور داشت که جدایی کنتاکی از ویرجینیا را به دست آورد و به نگارش اولین قانون اساسی این ایالت کمک کرد. گارارد از جمله نمایندگانی بود که در تلاشی ناموفق، خواستار منع تعهد تداوم برده داری در قانون اساسی بودند. در سال ۱۷۹۵، او جانشین آیزک شلبی به عنوان فرماندار شد. در رقابتی سه مرحله ای، بنجامین لوگان توانست رأی اکثریت، اما نه اکثریت آرای الکترال را به دست آورد. از آنجایی که قانون اساسی ایالت تعیین نکرده بود که آیا به اکثریت آرا یا به رأی اکثریت نیاز است، انتخاب کنندگان میان دو نامزد برتر - لوگان و گارارد – رأی گیری دیگری برگزار کردند و در این رأی گیری، گارارد رأی اکثریت را به دست آورد. لوگان به دادستان کل ایالت، جان برکینریج و مجلس سنای ایالت بابت انتخاب گارارد اعتراض کرد، اما هر دو ادعا کردند که هیچ اختیاری مبتنی بر قانون اساسی برای مداخله ندارند.
گارارد از حزب دموکرات - جمهوری خواه، مخالف قوانین بیگانگان و فتنه انگیزی و حامی تصویب جداسازی کنتاکی بود. او برای آموزش عمومی، اصلاحات وابسته به نیروهای شبه نظامی و زندان، سوبسیدهای بازرگانی و قوانین سازگار با گروه بدهکاران بزرگ ایالتی، رایزنی کرد. در سال ۱۷۹۸، اولین عمارت فرماندار ایالتی ساخته و گارارد اولین ساکن آنجا شد. گارارد تا حدی به خاطر آشفتگی ناشی از انتخابات ۱۷۹۵، حامی برگزاری کنوانسیون قانون اساسی در سال ۱۷۹۹ بود. او به خاطر عقاید ضد برده داری اش، به عنوان نماینده برای این کنوانسیون انتخاب نشد. بر اساس قانون اساسی منتخب، فرماندار به صورت مستقیم انتخاب و نباید دو دورهٔ متوالی انتخاب می شد، هرچند، گارارد شخصاً از این ماده مستثنی و در سال ۱۷۹۹ دوباره انتخاب شد. گارارد در دورهٔ دوم انتصاب خود، ابتیاع لوئیزیانا از فرانسه توسط توماس جفرسون به منظور مقابله با بسته شدن بندر نیواورلئان به روی کالاهای آمریکایی را تحسین کرد. دبیر ایالت، هری تولمین، گارارد را در اواخر دورهٔ انتصابش متقاعد کرد که برخی از آموزه های وحدت گرایی را بپذیرد و با خاتمهٔ دورهٔ کشیشی اش، از کلیسای باپتیست اخراج شد. او همچنین با مجلس بر سر تعیین سرپرست برای ادارهٔ ثبت املاک ایالتی درگیر شد که این موضوع او را رنجیده خاطر کرد و پس از پایان دورهٔ انتصابش تمایلی به ادامهٔ فعالیت در سیاست نداشت. او به ملک خود، مونت لبنن، رفت و تا زمان مرگش در ۱۹ ژانویه ۱۸۲۲ به کشاورزی و فعالیت های تجاری پرداخت. شهرستان گارارد، کنتاکی، که در اولین دورهٔ انتصاب او شکل گرفت، به افتخار او نام گذاری شد.
... [مشاهده متن کامل]
گارارد پس از خدمت در جنگ انقلاب آمریکا، به سوی غرب و بخشی از ویرجینیا که امروزه شهرستان بوربن، کنتاکی است، نقل مکان کرد. او چندین پُست دولتی درون شهری داشت و نمایندهٔ منطقه در مجلس نمایندگان ویرجینیا بود. او به عنوان نماینده در پنج اجلاس از ده اجلاس ایالتی حضور داشت که جدایی کنتاکی از ویرجینیا را به دست آورد و به نگارش اولین قانون اساسی این ایالت کمک کرد. گارارد از جمله نمایندگانی بود که در تلاشی ناموفق، خواستار منع تعهد تداوم برده داری در قانون اساسی بودند. در سال ۱۷۹۵، او جانشین آیزک شلبی به عنوان فرماندار شد. در رقابتی سه مرحله ای، بنجامین لوگان توانست رأی اکثریت، اما نه اکثریت آرای الکترال را به دست آورد. از آنجایی که قانون اساسی ایالت تعیین نکرده بود که آیا به اکثریت آرا یا به رأی اکثریت نیاز است، انتخاب کنندگان میان دو نامزد برتر - لوگان و گارارد – رأی گیری دیگری برگزار کردند و در این رأی گیری، گارارد رأی اکثریت را به دست آورد. لوگان به دادستان کل ایالت، جان برکینریج و مجلس سنای ایالت بابت انتخاب گارارد اعتراض کرد، اما هر دو ادعا کردند که هیچ اختیاری مبتنی بر قانون اساسی برای مداخله ندارند.
گارارد از حزب دموکرات - جمهوری خواه، مخالف قوانین بیگانگان و فتنه انگیزی و حامی تصویب جداسازی کنتاکی بود. او برای آموزش عمومی، اصلاحات وابسته به نیروهای شبه نظامی و زندان، سوبسیدهای بازرگانی و قوانین سازگار با گروه بدهکاران بزرگ ایالتی، رایزنی کرد. در سال ۱۷۹۸، اولین عمارت فرماندار ایالتی ساخته و گارارد اولین ساکن آنجا شد. گارارد تا حدی به خاطر آشفتگی ناشی از انتخابات ۱۷۹۵، حامی برگزاری کنوانسیون قانون اساسی در سال ۱۷۹۹ بود. او به خاطر عقاید ضد برده داری اش، به عنوان نماینده برای این کنوانسیون انتخاب نشد. بر اساس قانون اساسی منتخب، فرماندار به صورت مستقیم انتخاب و نباید دو دورهٔ متوالی انتخاب می شد، هرچند، گارارد شخصاً از این ماده مستثنی و در سال ۱۷۹۹ دوباره انتخاب شد. گارارد در دورهٔ دوم انتصاب خود، ابتیاع لوئیزیانا از فرانسه توسط توماس جفرسون به منظور مقابله با بسته شدن بندر نیواورلئان به روی کالاهای آمریکایی را تحسین کرد. دبیر ایالت، هری تولمین، گارارد را در اواخر دورهٔ انتصابش متقاعد کرد که برخی از آموزه های وحدت گرایی را بپذیرد و با خاتمهٔ دورهٔ کشیشی اش، از کلیسای باپتیست اخراج شد. او همچنین با مجلس بر سر تعیین سرپرست برای ادارهٔ ثبت املاک ایالتی درگیر شد که این موضوع او را رنجیده خاطر کرد و پس از پایان دورهٔ انتصابش تمایلی به ادامهٔ فعالیت در سیاست نداشت. او به ملک خود، مونت لبنن، رفت و تا زمان مرگش در ۱۹ ژانویه ۱۸۲۲ به کشاورزی و فعالیت های تجاری پرداخت. شهرستان گارارد، کنتاکی، که در اولین دورهٔ انتصاب او شکل گرفت، به افتخار او نام گذاری شد.
