جیمز مک گیل بیوکنن

او پی اچ دی خود را در ۱۹۴۸ از دانشگاه شیکاگو دریافت کرد. او عضو پیوسته ارشد ممتاز مؤسسه کاتو و استاد دانشگاه جورج میسون بود.
کتابخانه اقتصاد و آزادی، در مقاله ای کوتاه که به معرفی او پرداخته است، به طور خلاصه جیمز بیوکنن را چنین معرفی کرده است :
اقتصاددان سوئدی، کِنوت ویکسل، مقاله ای نوشته بود که در آن تنها آن دسته از مالیات ها و مخارج دولتی را موجه می دانست که همگان بر آن اجماع کنند. ویکسل بر این باور بود که هزینه هر برنامه دولتی را باید همان گروهی از افراد پرداخت کنند که از آن بهره مند می شوند. این، بر خلاف نظر غالب پذیرفته شده در آن زمان بود که الزامی برای ارتباط بین مالیات پرداختی فرد و مزایای دریافتی او از دولت نمی دید. بیوکنن، نظرِ ویکسل را پذیرفت و کتاب «محاسبه رضایت» را با همراهی گوردون تالک نوشت. این دو نشان دادند که تصمیم گیری از روی اجماع، عملاً ممکن نیست؛ سپس کوشیدند تا اصلاحاتی را درقاعده اجماع به وجود آورند که اتکا به آن در عمل ممکن باشد. آن کتاب، به همراه کتاب دیگری از آنتونی داون به نام «نظریه اقتصادی دموکراسی»، یک زمینه پژوهشی جدید ( امروزه کلاسیک ) در علوم اجتماعی و اقتصادی را با نام «انتخاب عمومی» پایه ریزی کرد. نظریه انتخابِ عمومی، جایزه نوبل اقتصاد ۱۹۸۶ را برای جیمز بیوکنن به همراه آورد. در کنفرانسی مطبوعاتی در دانشگاه جورج میسون، پس از اعلامِ نامش به عنوان برنده نوبل، خبرنگاران از او خواستند «نظریه انتخاب عمومی» را تعریف کند. پاسخِ او یک جمله بود: «مراقبت از لانه مرغان را به روباه نسپارید. » نظریه انتخاب عمومی، تصمیمات دولت را از زاویه منافعِ شخصیِ دیوان سالاران و سیاستمداران انتخاب شده ای می بیند که می کوشند در کارزارهای انتخابی پیروز شوند و در حرفه سیاسی خود پیشرفت کنند و هدف آن ها مانند هر انسان عقلایی دیگری، ارضای منافع فردی خود است و نه ارتقای رفاه مردم.