جیمز مک نیل ویسلر

جیمز ابوت مک نیل ویسلر ( ۱۹۰۳–۱۸۳۴ ) نقاش برجسته و جنجالی آمریکایی و خالق تابلوی مشهور آرایش در سیاه و خاکستری:مادر ویسلر است.
در قرن نوزدهم میلادی با مورد توجه قرار گرفتن امپرسیونیسم در پاریس، هنرمندان از تمام جهان به پاریس می آمدند تا در تماس مستقیم با آن قرار گیرند. این هنرمندان در بازگشت، تازه یافته های این جنبش و نیز نگرش نوین خود را به عنوان طغیان کننده ای علیه تعصبات و قرار دادهای جهان بورژوازی، با خود به ارمغان می بردند. از جمله این هنرمندان که از بانفوذترین معتقدان این آیین جدید ( امپرسیونیسم ) در خارج فرانسه بود. جیمز اَبُت مک نیل ویسلر بود. [ ۱]
او همچون همکاران نقاش خویش به چاپ نقش های ژاپنی شوقی وافر داشت. او چون ادگار دگا و آگوست رودن امپرسینویستی سفت و سخت نبود، زیر دل مشغولی اصلی او تأثیرات نور و رنگ نبود، بلکه بیشتر به دقت و ظرافت ترکیب بندی توجه داشت. وجه مشترک او با نقاشان پاریس این بود که علاقه هنردوستان به صحنه های احساساتی را تحقیر می کرد و بر این موضوع تأکید می ورزید که در نقاشی، آنچه اهمیت دارد موضوع نیست، بلکه نحوه بیان آن با رنگ ها و شکلهاست. [ ۱]
این اثر در لندن و زمانی کشیده شد که مادر نقاش جای زن دیگری که به عنوان مدل قرار بود به خانه آنها بیاید و تأخیر داشت، قرار گرفت. این اثر برای نخستین بار در نمایشگاه آکادمی سلطنتی هنر در لندن به سال ۱۸۹۱ مورد بازدید عموم واقع شد که به ظاهر به خاطر نامگذاری فقط «طرح» بر روی اثر، مورد توجه جامعه هنری حساس بریتانیا در دوران ویکتوریایی قرار نگرفت، بنابراین عنوانی توضیحی به نام «پرتره ای از مادر نقاش» به اثر اضافه شد.
بعدها این اثر مورد تقلید بسیاری از نقاشان تبعیدی آمریکایی در اروپا قرار گرفت و عدم برخورد مناسب آکادمی سلطنتی هنر با این قضیه، ارزش هنری این ارگان را برای نقاش و بسیاری دیگر از هنرمندان اروپایی در سالهای پایانی هنر ویکتوریایی تا حدود زیادی کاهش داد. امروزه از این اثر به عنوان نمادی از هنر مدرن آمریکایی نام برده می شود.
ویسلر در سال ۱۸۷۷ تابلوهایی از مناظر و صحنه های شبانه به سبک ژاپنی را به معرض نمایش گذاشت که عنوان نُکتورن ( شبانه ) را بر آنها قرار داد
در سال ۱۸۷۷ ویسلر این اثر عجیب و ساختارشکنانه را به همراه تعدادی دیگر از مناظر و صحنه های شبانه به سبک نقاشی های ژاپنی، که عنوان مشترک همه آنها نوکتورن ( به معنی شبانه ) بود، در لندن به نمایش گذاشت و قیمت هر تابلو را ۲۰۰ گینی تعیین کرد. نمایش این مجموعه با انتقاد و مخالفت شدید جان راسکین ( ۱۹۰۰–۱۸۱۹ ) که بانفوذترین هنرمند، نظریه پرداز و منتقد هنری آن روزگار انگلستان بود مواجه شد.