جیمی بنیتز رکساچ ( Jaime Benítez Rexach ) ( ۲۹ اکتبر ۱۹۰۸–۳۰ مه ۲۰۰۱ ) ، مؤلف، شخصیت دانشگاهی و سیاستمدار پورتوریکویی بود. وی با سابقه ترین رئیس دانشگاه و نخستین رئیس دانشگاه پورتوریکو بود.
جیمی بنیتز رکساچ در جزیره ویکس که یک جزیره کوچک در حدود بیست مایلی ساحل سرزمین اصلی پورتوریکو است، در خانوادهٔ لئوس بنیتز و کندیدا رکساچ، بدنیا آمد. شاعران مشهور پورتوریکویی، ماریا بیبیانا بنیتز، آلِساندیرینا بنیتز دا گاتیر و جوس گاتیر بنیتز، از جملهٔ اجداد وی بودند. پنج ساله بود که مادرش فوت نمود و یکسال بعد پدرش درگذشت. خواهر بزرگش که در سان خوآن زندگی می کرد، مسئولیت بزرگ کردن وی و برادر و خواهرش را بدوش گرفت. بنیتز در مدرسه دولتی محل آموزش دید. در سال ۱۹۲۶ به هدف تحصیل در دانشگاه جورج تاون واقع واشینگتن دی. سی جزیره را ترک کرد، مدرک کارشناسی حقوق را در ۱۹۳۰ و مدرک کارشناسی ارشد حقوق را در سال ۱۹۳۱ از این دانشگاه به دست آورد. در همان سال امتحان کانون وکلای ناحیهٔ کلمبیا را سپری کرد و به پورتوریکو برگشت. در سال ۱۹۳۸ مدرک کارشناسی علوم را از دانشگاه شیکاگو به دست آورد.
... [مشاهده متن کامل]
بنیتز در سال ۱۹۳۱ حرفه تدریس را در دانشگاه پورتوریکو آغاز کرد که چهار دهه را دربر گرفت: دانشیار علوم اجتماعی و سیاسی که از سال ( ۱۹۳۱–۱۹۴۲ ) به طول انجامید و رئیس شعبهٔ مرکزی دانشگاه در ریو پیدرس از سال ( ۱۹۴۲–۱۹۶۶ ) تقریباً برای مدت سی سال. در سال ۱۹۴۸ در جریان دورهٔ تصدیش به عنوان رئیس دانشگاه، نهاد دانشجویی طرفدار استقلال، پدرو آلبیزو کامپوس رهبر ناسیونالیست را به عنوان سخنران مهمان در شعبهٔ ریو پیدرس دعوت کرد. در نتیجهٔ این کار دانشجویان تظاهرات نموده و دست به اعتصاب زدند. دانشگاه موقتاً تعطیل شد و رهبران اعتصاب از دانشگاه اخراج شدند. بنیتز به عنوان رئیس دانشگاه همچنین تعداد زیادی از دانشمندان و هنرمندان برجسته ای را که پس از جنگ داخلی اسپانیا را ترک نموده بودند، من جمله خوآن رامون خیمنس برندهٔ جایزه نوبل وپابول کاسالس نوازنده ویلون اهل کاتالونیا را در دانشگاه جذب کرد. در سال ۱۹۶۶ بنیتز نخستین رئیس این دانشگاه شد و تا سال ۱۹۷۱ در این سمت اجرای وظیفه نمود. با آغاز تدریس بنیتز این دانشگاه پنج هزار دانشجو داشت؛ موقعی که از این دانشگاه رفت تعداد دانشجویان این دانشگاه تحت رهبری او به چهل هزار افزایش یافته بود.
جیمی بنیتز رکساچ در جزیره ویکس که یک جزیره کوچک در حدود بیست مایلی ساحل سرزمین اصلی پورتوریکو است، در خانوادهٔ لئوس بنیتز و کندیدا رکساچ، بدنیا آمد. شاعران مشهور پورتوریکویی، ماریا بیبیانا بنیتز، آلِساندیرینا بنیتز دا گاتیر و جوس گاتیر بنیتز، از جملهٔ اجداد وی بودند. پنج ساله بود که مادرش فوت نمود و یکسال بعد پدرش درگذشت. خواهر بزرگش که در سان خوآن زندگی می کرد، مسئولیت بزرگ کردن وی و برادر و خواهرش را بدوش گرفت. بنیتز در مدرسه دولتی محل آموزش دید. در سال ۱۹۲۶ به هدف تحصیل در دانشگاه جورج تاون واقع واشینگتن دی. سی جزیره را ترک کرد، مدرک کارشناسی حقوق را در ۱۹۳۰ و مدرک کارشناسی ارشد حقوق را در سال ۱۹۳۱ از این دانشگاه به دست آورد. در همان سال امتحان کانون وکلای ناحیهٔ کلمبیا را سپری کرد و به پورتوریکو برگشت. در سال ۱۹۳۸ مدرک کارشناسی علوم را از دانشگاه شیکاگو به دست آورد.
... [مشاهده متن کامل]
بنیتز در سال ۱۹۳۱ حرفه تدریس را در دانشگاه پورتوریکو آغاز کرد که چهار دهه را دربر گرفت: دانشیار علوم اجتماعی و سیاسی که از سال ( ۱۹۳۱–۱۹۴۲ ) به طول انجامید و رئیس شعبهٔ مرکزی دانشگاه در ریو پیدرس از سال ( ۱۹۴۲–۱۹۶۶ ) تقریباً برای مدت سی سال. در سال ۱۹۴۸ در جریان دورهٔ تصدیش به عنوان رئیس دانشگاه، نهاد دانشجویی طرفدار استقلال، پدرو آلبیزو کامپوس رهبر ناسیونالیست را به عنوان سخنران مهمان در شعبهٔ ریو پیدرس دعوت کرد. در نتیجهٔ این کار دانشجویان تظاهرات نموده و دست به اعتصاب زدند. دانشگاه موقتاً تعطیل شد و رهبران اعتصاب از دانشگاه اخراج شدند. بنیتز به عنوان رئیس دانشگاه همچنین تعداد زیادی از دانشمندان و هنرمندان برجسته ای را که پس از جنگ داخلی اسپانیا را ترک نموده بودند، من جمله خوآن رامون خیمنس برندهٔ جایزه نوبل وپابول کاسالس نوازنده ویلون اهل کاتالونیا را در دانشگاه جذب کرد. در سال ۱۹۶۶ بنیتز نخستین رئیس این دانشگاه شد و تا سال ۱۹۷۱ در این سمت اجرای وظیفه نمود. با آغاز تدریس بنیتز این دانشگاه پنج هزار دانشجو داشت؛ موقعی که از این دانشگاه رفت تعداد دانشجویان این دانشگاه تحت رهبری او به چهل هزار افزایش یافته بود.
