جُون شاندوز بایز ( به انگلیسی: Joan Chandos Báez ) ( زاده ۹ ژانویه ۱۹۴۱ ) خواننده و ترانه نویس نامدار و اسطوره ای موسیقی فولک آمریکایی و کنشگر اجتماعی است. وی به صدای گیرا و بیان بی پردهٔ نظرات سیاسی و انسان دوستانه اش مشهور است. بایز در فستیوال تاریخ ساز وودستاک سال ۱۹۶۹ سه ترانه اجرا کرد و به مشهور شدن ترانه های باب دیلن در سرتاسر آمریکا کمک کرد. محبوب ترین ترانهٔ او «الماس و زنگار» است و از ترانه های دیگر او می توان به «بدرود، انجلینا»، «عشق تنها واژه ایست چهارحرفی»، «سِر گالاهاد نازنین» و بازاجرای «ما پیروز می شویم» اشاره کرد. بایز ترانهٔ «جو هیل» را نیز در وودستاک اجرا کرد، که یکی از محبوب ترین ترانه های اعتراضی در ستایش جو هیل فعال حقوق کارگری است.
... [مشاهده متن کامل]
بایز در سال ۱۹۶۲ به طور فعال در جنبش حقوق مدنی ( به انگلیسی: Civil Rights Movement ) آمریکا شرکت کرد و به قوانین تبعیض آمیز نژادی اعتراض کرد. وی که در طول عمر هنری اش بارها به دخالت آمریکا در جنگ ویتنام اعتراض کرد، به مبارزات سیاسی و اجتماعی از جمله دفاع از حقوق بشر، حقوق مدنی، حقوق همجنس گرایان و کنشگری در زمینهٔ پرهیز از خشونت و محیط زیست نیز شهرت دارد.
جُون در سیزده سالگی در یکی از کنسرت های پیت سیگر خواننده مشهور فولک شرکت کرد و عمیقاً تحت تأثیر موسیقی او قرار گرفت. او بعدها اودتا و مارین اندرسون را به همراه سیگر از جمله هنرمندانی خواند که الهام بخشش بوده اند. جُون با باب گیبسن آشنا شد که در سال ۱۹۵۹ از او دعوت کرد در فستیوال نیوپورت شرکت کند، اجرای او در این جشنواره که نظرهای زیادی را به خود جلب نمود به سکوی پرش وی بدل شد. بایز اولین آلبوم خود را با نام جُون بایز در ۱۹۶۰ منتشر کرد، که مجموعه ای است از بالادها ( ballad ) یا تصنیف های محلی سنتی، از جمله تعدادی از بالادهای چایلد ( بالادهای انگلیسی و اسکاتلندی که فرانسیس چایلد در قرن نوزدهم گردآوری کرد ) مثل «مری همیلتن»، بلوز و سوگ ترانه ها به همراهی گیتار که فروش خوبی داشت. جُون برای نخستین بار در آلبوم جون بایز در کنسرت، قسمت دوم یکی از ترانه های باب دیلن را کاور کرد. از اواسط دهه ۶۰ میلادی جُون به پیش قراول جنبش احیای فولک یا roots revival بدل شد و دیلن را که در آن زمان ناشناخته بود به مخاطبینش معرفی کرد ( آن ها از ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۵ با یکدیگر رابطه عاطفی داشتند ) و با موزیسین های معاصرش مثل جودی کالینز، امیلو هریس، جونی میچل و بانی ریت به رقابت پرداخت.
... [مشاهده متن کامل]
بایز در سال ۱۹۶۲ به طور فعال در جنبش حقوق مدنی ( به انگلیسی: Civil Rights Movement ) آمریکا شرکت کرد و به قوانین تبعیض آمیز نژادی اعتراض کرد. وی که در طول عمر هنری اش بارها به دخالت آمریکا در جنگ ویتنام اعتراض کرد، به مبارزات سیاسی و اجتماعی از جمله دفاع از حقوق بشر، حقوق مدنی، حقوق همجنس گرایان و کنشگری در زمینهٔ پرهیز از خشونت و محیط زیست نیز شهرت دارد.
جُون در سیزده سالگی در یکی از کنسرت های پیت سیگر خواننده مشهور فولک شرکت کرد و عمیقاً تحت تأثیر موسیقی او قرار گرفت. او بعدها اودتا و مارین اندرسون را به همراه سیگر از جمله هنرمندانی خواند که الهام بخشش بوده اند. جُون با باب گیبسن آشنا شد که در سال ۱۹۵۹ از او دعوت کرد در فستیوال نیوپورت شرکت کند، اجرای او در این جشنواره که نظرهای زیادی را به خود جلب نمود به سکوی پرش وی بدل شد. بایز اولین آلبوم خود را با نام جُون بایز در ۱۹۶۰ منتشر کرد، که مجموعه ای است از بالادها ( ballad ) یا تصنیف های محلی سنتی، از جمله تعدادی از بالادهای چایلد ( بالادهای انگلیسی و اسکاتلندی که فرانسیس چایلد در قرن نوزدهم گردآوری کرد ) مثل «مری همیلتن»، بلوز و سوگ ترانه ها به همراهی گیتار که فروش خوبی داشت. جُون برای نخستین بار در آلبوم جون بایز در کنسرت، قسمت دوم یکی از ترانه های باب دیلن را کاور کرد. از اواسط دهه ۶۰ میلادی جُون به پیش قراول جنبش احیای فولک یا roots revival بدل شد و دیلن را که در آن زمان ناشناخته بود به مخاطبینش معرفی کرد ( آن ها از ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۵ با یکدیگر رابطه عاطفی داشتند ) و با موزیسین های معاصرش مثل جودی کالینز، امیلو هریس، جونی میچل و بانی ریت به رقابت پرداخت.
