جوزپه فرانچسکو آنتونیو ماریا جواکینو رایموندو بلی ( به انگلیسی: Giuseppe Gioachino Belli ) ؛ ( ۷ سپتامبر ۱۷۹۱ – ۲۱ دسامبر ۱۸۶۳ ) شاعر ایتالیایی بود که به خاطر غزل هایش در رومیسکو، گویش رم شهرت داشت. [ ۱]
جوزپ په فرانچسکو آنتونیو ماریا جواکینو رایموندو بلی در رم در خانواده ای متعلق به طبقه پایین بورژوازی متولد شد. پدرش مدتی پس از شروع به کار در چیویتاوکیا، بر اثر وبا یا تیفوس درگذشت. بلی به همراه مادرش و دو برادرش به رم بازگشتند و مجبور شدند در اقامتگاه های ارزان قیمتی در ویا دل کورسو سکونت کنند. بلی نوشتن شعر را در ابتدا با سرودن غزل به زبان ایتالیایی به پیشنهاد دوستش، شاعر فرانچسکو اسپادا، آغاز کرد. [ ۲]
پس از یک دوره کار در شرایط سخت، در سال ۱۸۱۶ او با یک زن ثروتمند به نام ماریا کونتی ازدواج کرد و این ازدواج به او امکان و فرصت داد تا استعدادهای ادبی خود را توسعه دهد. آن دو صاحب یک پسر به نام چیرو شدند که در سال ۱۸۲۴ به دنیا آمد. بلی چند سفر به شمال و مرکز ایتالیا داشت، مکان هایی که می توانست با دنیای ادبی تکامل یافته تری در تماس باشد، و همچنین با محیط روشنگری و انقلابی که در رم وجود نداشت، در طول اقامت در میلان بود که او با سنت محلی غنی شعر گویش و طنز، که توسط کارلو پورتا مدرن شده بود، تماس گرفت. غزل های بومی شوخ آمیز او الگویی برای شعرهایی به گویش رومی در اختیار او قرار داد که پس از مرگ، او را به شهرت رساند. [ ۳]
پس از مرگ همسرش در سال ۱۸۳۷، وضعیت اقتصادی بلی دوباره بدتر شد. در سال های بعد، بلی نشاط خود را از دست داد، و از محیط پیرامونش احساس دوری فزاینده ای داشت و خود را به عنوان "شاعر مرده" توصیف کرد. در نتیجه شعر گفتن او خشکید و آخرین غزل او به سال ۱۸۴۹ برمی گردد. [ ۴]
او در سال ۱۸۶۳ در رم بر اثر سکته درگذشت. برادرزاده او، نقاش گویلمو یان نی، زندگی نامه ای به یاد ماندنی در ۱۰ جلد نوشت که پس از مرگش در سال ۱۹۶۷ منتشر شد. [ ۵]
بلی عمدتاً به خاطر اشعار عامه پسندش در گویش رومی به یاد ماندنی شد. او حدود ۲۲۷۹ غزل ساخت که سند ارزشمندی از روم پاپی قرن نوزدهم و زندگی مردم عادی را تشکیل می دهد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجوزپ په فرانچسکو آنتونیو ماریا جواکینو رایموندو بلی در رم در خانواده ای متعلق به طبقه پایین بورژوازی متولد شد. پدرش مدتی پس از شروع به کار در چیویتاوکیا، بر اثر وبا یا تیفوس درگذشت. بلی به همراه مادرش و دو برادرش به رم بازگشتند و مجبور شدند در اقامتگاه های ارزان قیمتی در ویا دل کورسو سکونت کنند. بلی نوشتن شعر را در ابتدا با سرودن غزل به زبان ایتالیایی به پیشنهاد دوستش، شاعر فرانچسکو اسپادا، آغاز کرد. [ ۲]
پس از یک دوره کار در شرایط سخت، در سال ۱۸۱۶ او با یک زن ثروتمند به نام ماریا کونتی ازدواج کرد و این ازدواج به او امکان و فرصت داد تا استعدادهای ادبی خود را توسعه دهد. آن دو صاحب یک پسر به نام چیرو شدند که در سال ۱۸۲۴ به دنیا آمد. بلی چند سفر به شمال و مرکز ایتالیا داشت، مکان هایی که می توانست با دنیای ادبی تکامل یافته تری در تماس باشد، و همچنین با محیط روشنگری و انقلابی که در رم وجود نداشت، در طول اقامت در میلان بود که او با سنت محلی غنی شعر گویش و طنز، که توسط کارلو پورتا مدرن شده بود، تماس گرفت. غزل های بومی شوخ آمیز او الگویی برای شعرهایی به گویش رومی در اختیار او قرار داد که پس از مرگ، او را به شهرت رساند. [ ۳]
پس از مرگ همسرش در سال ۱۸۳۷، وضعیت اقتصادی بلی دوباره بدتر شد. در سال های بعد، بلی نشاط خود را از دست داد، و از محیط پیرامونش احساس دوری فزاینده ای داشت و خود را به عنوان "شاعر مرده" توصیف کرد. در نتیجه شعر گفتن او خشکید و آخرین غزل او به سال ۱۸۴۹ برمی گردد. [ ۴]
او در سال ۱۸۶۳ در رم بر اثر سکته درگذشت. برادرزاده او، نقاش گویلمو یان نی، زندگی نامه ای به یاد ماندنی در ۱۰ جلد نوشت که پس از مرگش در سال ۱۹۶۷ منتشر شد. [ ۵]
بلی عمدتاً به خاطر اشعار عامه پسندش در گویش رومی به یاد ماندنی شد. او حدود ۲۲۷۹ غزل ساخت که سند ارزشمندی از روم پاپی قرن نوزدهم و زندگی مردم عادی را تشکیل می دهد.
wiki: جوزپه جواکینو بلی