جوزف گالووی ( Joseph Galloway ) ( زادهٔ ۱۷۳۱ - درگذشتهٔ ۲۹ اوت ۱۸۰۳ ) ، وکیل آمریکایی و یک چهره سیاسی برجسته در رویدادهای دقیقاً قبل از تأسیس ایالات متحده در اواخر دهه ۱۷۰۰ بود. او به عنوان یکی از مخالفان سرسخت استقلال، به یکی از برجسته ترین خائنان، به آرمان آمریکا در اوایل جنگ انقلابی تبدیل شد.
... [مشاهده متن کامل]
گالووی، پسر یک زمین دار ثروتمند بود که در طی تحصیلات حقوقی خود در اواخر دهه ۱۷۴۰، تبدیل به دوست صمیمی بنجامین فرانکلین شد. ارتباط او با فرانکلین و رابطه پدر همسرش با خانواده پن، او را به نمایش سیاسی که بعدها در مستعمرات آمریکا آشکار می شد، کشاند. گالووی در ۱۷۵۶ زمانی که فقط ۲۵ سال داشت، به عضویت مجلس استانی پنسیلوانیا انتخاب شد. او به مدت ۱۸ سال که ۸ سال از آن را به عنوان سخنران بود، خدمت کرد.
در سال ۱۷۷۴، گالووی هیئت پنسیلوانیا را در اولین کنگره قاره ای در فیلادلفیا رهبری کرد، جاییکه به عنوان محافظه کار، طرحی را برای ایجاد اتحاد، میان مستعمرات و بریتانیای کبیر پیشنهاد داد. پس از اینکه کنگره نتوانست طرح اتحادی او را تصویب کند، او انجمن قاره ای را امضا کرد، توافقنامه ای که سرزمین های استعماری را در تحریم کالاهای بریتانیایی متحد می کرد. گالووی با نارضایتی از جهت گیری های رادیکال، مجلس را ترک کرد و از انتخاب شدن برای دومین کنگره قاره ای در مه ۱۷۷۵ خودداری کرد. او به پادشاه وفادار ماند و با تصویب اعلامیه استقلال در سال بعد، مخالفت کرد.
سه ماه پس از امضای اعلامیه استقلال، گالووی به نیویورک فرار کرد تا به ارتش بریتانیا بپیوندد. او به عنوان مشاور ارشد ژنرال، ویلیام هاو، فرمانده کل نیروهای بریتانیا، اطلاعات مهمی را ارائه کرد و در طراحی حملات، به نیروهای ارتش قاره ای، کمک کرد و خودش نیز بیش از ۸۰ جاسوس را استخدام کرد. با تصرف فیلادلفیا در سپتامبر ۱۷۷۷، ژنرال هاو، گالووی را به سرپرستی پلیس و بندر منصوب کرد.
وقتی در ژوئن ۱۷۷۸، بریتانیایی ها فیلادلفیا را ترک کردند، گالووی به انگلستان فرار کرد و به صورت غیابی توسط مجلس پنسیلوانیا به خیانت بزرگ محکوم شد که در نتیجه، املاکش مصادره شد. در پایان جنگ، گالووی رهبری گروه وفاداران در تبعید، گروهی شامل ۸۰ هزار تا ۱۰۰ هزار استعمارگر آواره را بر عهده گرفت. او هرگز به قارهٔ آمریکا بازنگشت و دیگر همسرش را که به امید بازپس گیری اموالش، ترک کرده بود، ندید.
... [مشاهده متن کامل]
گالووی، پسر یک زمین دار ثروتمند بود که در طی تحصیلات حقوقی خود در اواخر دهه ۱۷۴۰، تبدیل به دوست صمیمی بنجامین فرانکلین شد. ارتباط او با فرانکلین و رابطه پدر همسرش با خانواده پن، او را به نمایش سیاسی که بعدها در مستعمرات آمریکا آشکار می شد، کشاند. گالووی در ۱۷۵۶ زمانی که فقط ۲۵ سال داشت، به عضویت مجلس استانی پنسیلوانیا انتخاب شد. او به مدت ۱۸ سال که ۸ سال از آن را به عنوان سخنران بود، خدمت کرد.
در سال ۱۷۷۴، گالووی هیئت پنسیلوانیا را در اولین کنگره قاره ای در فیلادلفیا رهبری کرد، جاییکه به عنوان محافظه کار، طرحی را برای ایجاد اتحاد، میان مستعمرات و بریتانیای کبیر پیشنهاد داد. پس از اینکه کنگره نتوانست طرح اتحادی او را تصویب کند، او انجمن قاره ای را امضا کرد، توافقنامه ای که سرزمین های استعماری را در تحریم کالاهای بریتانیایی متحد می کرد. گالووی با نارضایتی از جهت گیری های رادیکال، مجلس را ترک کرد و از انتخاب شدن برای دومین کنگره قاره ای در مه ۱۷۷۵ خودداری کرد. او به پادشاه وفادار ماند و با تصویب اعلامیه استقلال در سال بعد، مخالفت کرد.
سه ماه پس از امضای اعلامیه استقلال، گالووی به نیویورک فرار کرد تا به ارتش بریتانیا بپیوندد. او به عنوان مشاور ارشد ژنرال، ویلیام هاو، فرمانده کل نیروهای بریتانیا، اطلاعات مهمی را ارائه کرد و در طراحی حملات، به نیروهای ارتش قاره ای، کمک کرد و خودش نیز بیش از ۸۰ جاسوس را استخدام کرد. با تصرف فیلادلفیا در سپتامبر ۱۷۷۷، ژنرال هاو، گالووی را به سرپرستی پلیس و بندر منصوب کرد.
وقتی در ژوئن ۱۷۷۸، بریتانیایی ها فیلادلفیا را ترک کردند، گالووی به انگلستان فرار کرد و به صورت غیابی توسط مجلس پنسیلوانیا به خیانت بزرگ محکوم شد که در نتیجه، املاکش مصادره شد. در پایان جنگ، گالووی رهبری گروه وفاداران در تبعید، گروهی شامل ۸۰ هزار تا ۱۰۰ هزار استعمارگر آواره را بر عهده گرفت. او هرگز به قارهٔ آمریکا بازنگشت و دیگر همسرش را که به امید بازپس گیری اموالش، ترک کرده بود، ندید.
