جوریدن [ ۱] ( به انگلیسی: grooming ) یعنی جستجوی بدن یکدیگر و کشتن انگل های خارجی مثل شپش و کنه.
جوریدن، رفتاری است که در آن حیوانات اجتماعی، از جمله انسان، بدن یا ظاهر یکدیگر را تمیز یا حفاظت می کنند. جوریدن یک فعالیت عمده اجتماعی است و به وسیله آن حیوانات می توانند ساختارهای اجتماعی و پیوندهای خانوادگی را بین خود تقویت کنند. جوریدن همچنین به عنوان وسیله ای برای حل تعارض، رفتار مادرانه و زناشویی و آشتی در بعضی از گونه ها استفاده می شود.
جوریدن بخش مهمی از وقت روزانه کَپی های بزرگ را اشغال می کند و مهم ترین تنظیم کنندهٔ تعادل اجتماعی و نظم رفتاری در قبیلهٔ میمون هاست.
از دید رابین دانبار، با بزرگ شدن اندازهٔ جوامع انسانی اولیه، جوریدن بدن همهٔ آشنایان و دوستان با دست ممکن نبود، و بنابراین می بایست رفتاری جایگزین این شیوه از ابراز دوستی و نمایش نیک خواهی شود. از دید او تولید صداهای خوشامدگویانه، هشداردهنده یا نوازشگرانه ابداعی جدید بود که برای حل این مشکل پدید آمد. رابین دانبار بنابر این، این نظریه را پیشنهاد کرده که ظهور زبان در ابتدای کار جایگزینی کم هزینه و کارآمد برای جوریدنِ دوستان بوده است. این نظریه از سوی بسیاری دانشمندان دیگر پذیرفته نشده است. [ ۲]
در گذشته که وضعیت بهداشت و امکانات ضدعفونی کردن و استحمام کمتر موجود بود، شپش در بسیاری از منازل و پوشاک و حتی موی سر مردم لانه می کرد. مادران وقتی موی سر فرزندان را می جوریدند و شپش را می یافتند ناخن دو شست خود را در دو سوی شپش قرار می دادند و محاصره اش می کردند. سپس به او فشار می آورند و با نزدیک کردن نوک دو ناخن او را می کشتند.
شپش جوریدن در سر و لباس فرزندان و شوهران حتی تا قرن بیستم از وظایف مادران در خانواده های فقیر اروپایی بوده است.
در قدیم تراشیدن مرتب موهای سر، استفاده از نوره بهداشتی، جوشاندن لباس ها در آب جوش و قرار دادن رختخواب در زیر آفتاب سوزنده از جمله روش هایی بود که تا حدودی از افزایش جمعیت شپش ها پیشگیری می کرد ولی برخی بانوان که موهای پرپشت و بلند، یکی از مزایا و عوامل محبوبیت آنها نزد همسرانشان محسوب می شد، از تراشیدن موهای سر، خودداری می کردند و برای مبارزه با این حشره روش ویژهٔ خود را داشتند. خانم ها، علاوه بر جوشاندن لباس ها و ملحفه ها به کمک یکی از محارم، نظیر مادر، خواهر، برادر، پدر یا خدمتکار زن در زیر آفتاب می نشستند و سر خود را در دامان فرد کمک دهنده قرار می دادند تا او ضمن جستجو در بین موهای آنها، شپش ها و تخم شپش ها ( گُدیسک ها ) را یکی یکی شکار کرده، روی سنگی قرار دهند و به کمک قطعه سنگی کوچک آن ها را به گونه ای له کنند که حتی تخم های این حشره خطرناک نیز نابود شود. جوریدن بخشی از زندگی خانواده ها را در آن سال ها، به خود اختصاص داده بود و از این رو هر گاه افراد خانواده از کارهای مهم و حیاتی خود فارغ می شدند، به فرزند یا خدمتکار خود می گفتند: «بیا سر مرا بجور!» هر خانواده ای دو قطعه سنگ مناسب برای کشتن شپش در خانه نگهداری می کردند که متناسب با درآمد خانواده، ممکن بود از سنگ مرمر یا دیگر سنگ های قیمتی تهیه شده باشد. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفجوریدن، رفتاری است که در آن حیوانات اجتماعی، از جمله انسان، بدن یا ظاهر یکدیگر را تمیز یا حفاظت می کنند. جوریدن یک فعالیت عمده اجتماعی است و به وسیله آن حیوانات می توانند ساختارهای اجتماعی و پیوندهای خانوادگی را بین خود تقویت کنند. جوریدن همچنین به عنوان وسیله ای برای حل تعارض، رفتار مادرانه و زناشویی و آشتی در بعضی از گونه ها استفاده می شود.
جوریدن بخش مهمی از وقت روزانه کَپی های بزرگ را اشغال می کند و مهم ترین تنظیم کنندهٔ تعادل اجتماعی و نظم رفتاری در قبیلهٔ میمون هاست.
از دید رابین دانبار، با بزرگ شدن اندازهٔ جوامع انسانی اولیه، جوریدن بدن همهٔ آشنایان و دوستان با دست ممکن نبود، و بنابراین می بایست رفتاری جایگزین این شیوه از ابراز دوستی و نمایش نیک خواهی شود. از دید او تولید صداهای خوشامدگویانه، هشداردهنده یا نوازشگرانه ابداعی جدید بود که برای حل این مشکل پدید آمد. رابین دانبار بنابر این، این نظریه را پیشنهاد کرده که ظهور زبان در ابتدای کار جایگزینی کم هزینه و کارآمد برای جوریدنِ دوستان بوده است. این نظریه از سوی بسیاری دانشمندان دیگر پذیرفته نشده است. [ ۲]
در گذشته که وضعیت بهداشت و امکانات ضدعفونی کردن و استحمام کمتر موجود بود، شپش در بسیاری از منازل و پوشاک و حتی موی سر مردم لانه می کرد. مادران وقتی موی سر فرزندان را می جوریدند و شپش را می یافتند ناخن دو شست خود را در دو سوی شپش قرار می دادند و محاصره اش می کردند. سپس به او فشار می آورند و با نزدیک کردن نوک دو ناخن او را می کشتند.
شپش جوریدن در سر و لباس فرزندان و شوهران حتی تا قرن بیستم از وظایف مادران در خانواده های فقیر اروپایی بوده است.
در قدیم تراشیدن مرتب موهای سر، استفاده از نوره بهداشتی، جوشاندن لباس ها در آب جوش و قرار دادن رختخواب در زیر آفتاب سوزنده از جمله روش هایی بود که تا حدودی از افزایش جمعیت شپش ها پیشگیری می کرد ولی برخی بانوان که موهای پرپشت و بلند، یکی از مزایا و عوامل محبوبیت آنها نزد همسرانشان محسوب می شد، از تراشیدن موهای سر، خودداری می کردند و برای مبارزه با این حشره روش ویژهٔ خود را داشتند. خانم ها، علاوه بر جوشاندن لباس ها و ملحفه ها به کمک یکی از محارم، نظیر مادر، خواهر، برادر، پدر یا خدمتکار زن در زیر آفتاب می نشستند و سر خود را در دامان فرد کمک دهنده قرار می دادند تا او ضمن جستجو در بین موهای آنها، شپش ها و تخم شپش ها ( گُدیسک ها ) را یکی یکی شکار کرده، روی سنگی قرار دهند و به کمک قطعه سنگی کوچک آن ها را به گونه ای له کنند که حتی تخم های این حشره خطرناک نیز نابود شود. جوریدن بخشی از زندگی خانواده ها را در آن سال ها، به خود اختصاص داده بود و از این رو هر گاه افراد خانواده از کارهای مهم و حیاتی خود فارغ می شدند، به فرزند یا خدمتکار خود می گفتند: «بیا سر مرا بجور!» هر خانواده ای دو قطعه سنگ مناسب برای کشتن شپش در خانه نگهداری می کردند که متناسب با درآمد خانواده، ممکن بود از سنگ مرمر یا دیگر سنگ های قیمتی تهیه شده باشد. [ ۳]
wiki: جوریدن