جورجو وازاری ( ایتالیایی: Giorgio Vasari؛ /vəˈsɑːri/ ؛ همچنین US: / - ˈzɑːr - , vɑːˈzɑːri/ ؛ [ ۱] [ ۲] [ ۳] [ ۴] ایتالیایی: ؛ زاده ۳۰ ژوئیه ۱۵۱۱ - مرگ ۲۷ ژوئن ۱۵۷۴ ) نقاش، نویسنده، تاریخ نگار و معمار اهل ایتالیا بود. شهرت امروزینش بخاطر نوشتن زندگی نامه هنرمندان دوره رنسانس به نام زندگی برجسته ترین نقاشان، پیکرتراشان و معماران[ ۵] به زبان ایتالیایی است که مبنای عقیدتی نگارش تاریخ هنر تلقی می شود.
وازاری در شهر آرتزو در توسکانی متولد شد. در سن شانزده سالگی به وسیلهٔ کاردینال لسلیویو پاسرینی به فلورانس فرستاده شد. او به گروه آندریا دل سارتو و شاگردانش، روسو فیورنتینو و جاکوپو پونتورمو که آموزش های انسانی آن ها تحسین شده است پیوست. او با میکل آنژ که سبک نقاشی اش را تحت تأثیر قرار داده بود دوست شده بود. در ۱۵۲۹ جورجو به رم رفت. جایی که دربارهٔ کارهای رافائل و دیگر هنرمندان رومی رنسانس مطالعه کرد. شیوه های نقاشی خود وازاری بیشترین تحسین را در طول زندگی اش و بعد از آن داشته است.
در سال ۱۵۴۷ او سالن مقام صدر اعظمی در پالاتزو دی لاکانسلریا در رم را با نقاشی های دیواری بنام سالادی سنتو گیورنی به اتمام رساند. او به طور مداوم توسط اعضای خانواده مدیچی در فلورانس و رم به کار گرفته می شد و در ناپل، آرتزو و جاهای دیگر مشغول به کار بود.
هنوز بسیاری از تصاویر او وجود دارند. مهم ترین نقاشی دیواری در سالادیکوسیمو در پالاتسو وکیو[ ۶] در فلورانس وجود دارد که او و دستیارانش در سال ۱۵۵۵ آن را کار کرده بودند و بعد از آن نقاشی های دیواری داخل واست کاپولا را آغاز کردند. آن ها توسط فدریکو زوکاری و با کمک جیوانی بالدوچی به اتمام رسیدند.
او همچنین به سازماندهی دکوراسیون استودیولو کمک کرد که اکنون در پالاتسو وکیو به هم متصل هستند. در کلیسای سانتا کروچه او برای نقاشی از ستایش مغ مسئول شد؛ که توسط پاپ پیوس پنجم در سال ۱۵۶۶ راه اندازی شد و در فوریه ۱۵۶۷ به پایان رسید. این نقاشی اخیراً قبل از اینکه در در نمایشگاه سال ۲۰۱۱ در رم و ناپل قرار داده شود ترمیم شد و در نهایت برنامه ریزی شد که آن را به کلیسای سانتا کروچه در بوسکو ( در استان الکساندریا ناحیه شمال غربی ایتالیا ) بازگردانند.
وازاری شاید بیشتر در معماری موفق بود تا در نقاشی. ایوان سر پوشیده او پالاتزو دی اوفیتزی به آرنو باز می شود تا ویستا در انتهای حیاط بلند و طولانی خود یک قطعه منحصر بفرد از برنامه ریزی شهری که اطراف آن به عنوان یک میدان عمومی است را داشته باشد، جایی که اگر به عنوان یک خیابان کوتاه در نظر گرفته شود به عنوان یکی از خیابان های رنسانس بایک معماری یکپارچه منحصر بفرد است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفوازاری در شهر آرتزو در توسکانی متولد شد. در سن شانزده سالگی به وسیلهٔ کاردینال لسلیویو پاسرینی به فلورانس فرستاده شد. او به گروه آندریا دل سارتو و شاگردانش، روسو فیورنتینو و جاکوپو پونتورمو که آموزش های انسانی آن ها تحسین شده است پیوست. او با میکل آنژ که سبک نقاشی اش را تحت تأثیر قرار داده بود دوست شده بود. در ۱۵۲۹ جورجو به رم رفت. جایی که دربارهٔ کارهای رافائل و دیگر هنرمندان رومی رنسانس مطالعه کرد. شیوه های نقاشی خود وازاری بیشترین تحسین را در طول زندگی اش و بعد از آن داشته است.
در سال ۱۵۴۷ او سالن مقام صدر اعظمی در پالاتزو دی لاکانسلریا در رم را با نقاشی های دیواری بنام سالادی سنتو گیورنی به اتمام رساند. او به طور مداوم توسط اعضای خانواده مدیچی در فلورانس و رم به کار گرفته می شد و در ناپل، آرتزو و جاهای دیگر مشغول به کار بود.
هنوز بسیاری از تصاویر او وجود دارند. مهم ترین نقاشی دیواری در سالادیکوسیمو در پالاتسو وکیو[ ۶] در فلورانس وجود دارد که او و دستیارانش در سال ۱۵۵۵ آن را کار کرده بودند و بعد از آن نقاشی های دیواری داخل واست کاپولا را آغاز کردند. آن ها توسط فدریکو زوکاری و با کمک جیوانی بالدوچی به اتمام رسیدند.
او همچنین به سازماندهی دکوراسیون استودیولو کمک کرد که اکنون در پالاتسو وکیو به هم متصل هستند. در کلیسای سانتا کروچه او برای نقاشی از ستایش مغ مسئول شد؛ که توسط پاپ پیوس پنجم در سال ۱۵۶۶ راه اندازی شد و در فوریه ۱۵۶۷ به پایان رسید. این نقاشی اخیراً قبل از اینکه در در نمایشگاه سال ۲۰۱۱ در رم و ناپل قرار داده شود ترمیم شد و در نهایت برنامه ریزی شد که آن را به کلیسای سانتا کروچه در بوسکو ( در استان الکساندریا ناحیه شمال غربی ایتالیا ) بازگردانند.
وازاری شاید بیشتر در معماری موفق بود تا در نقاشی. ایوان سر پوشیده او پالاتزو دی اوفیتزی به آرنو باز می شود تا ویستا در انتهای حیاط بلند و طولانی خود یک قطعه منحصر بفرد از برنامه ریزی شهری که اطراف آن به عنوان یک میدان عمومی است را داشته باشد، جایی که اگر به عنوان یک خیابان کوتاه در نظر گرفته شود به عنوان یکی از خیابان های رنسانس بایک معماری یکپارچه منحصر بفرد است.
wiki: جورجو وازاری