جوجیل

بود که به برکت خشکسالی چیزی از آن نمانده است. این منطقه دارای زمین های بسیار غنی و حاصلخیز بود و آنچنان غنی از آب های زیر زمینی و اب زاینده رود بود که انواع پرندگان مانند لک لک، اردک وحشی، روباه، شعال، سمور، گرگ و خزندگانی چون مار و لاک پشت و انواع ماهیان اب های سرد در بیشه و جویبارها و مادیهای آن زندگی می کردند و دارای قلعه بوده است و هرز آبهای زاینده رود از طریق زهکشی هایی که قبل از ۵۷ در آن شده بود همیشه از اب فراوان بهره مند بود به گونه ای که در زمستان از بالا بودن اب های زیر زمینی چاه ها تا سطح زمین پر از اب بودند و اتش کرسی ها از رطوبت زیاد خاموش می شد، در این روستا بیشه ای متراکم از درختان سنجد، توت، بید، کبود وجود داشت که جانوران زیادی از جمله کلاغ و گنجشک در ان زندگی می کردند و کسی جرات نداشت که در شب پا به این بیشه بگذارد، جمعیت مارها چنان زیاد بودکه نام بیشه را مارمار گذاشتند.

بعداز حمله مغول مکانها به نام سرداران و فرزندان چنگیزخان مغول تغییر کرد
یکی از نوه های چنگیزخان نامش جوجی جان است
به نظر نام روستا مشتق از فرهنگ مغولی است.