جَوالیقی، موهوب (بغداد ۴۶۶ـ همان جا ۵۳۹ق)
لُغَوی و نحوی عرب. استاد نظامیۀ بغداد بود. شاگردش ابن انباری وی را در علم لغت برتر از علم نحو دانسته است. جوالیقی از کتب خطی لغت، از جمله صحاح اللغۀ جوهری، به قصد استفادۀ شخصی نسخه برداری می کرد. شهرت او بیشتر به سبب تألیف اَلُمعَرَّب، در باب واژه های دخیل عربی از زبان های بیگانه، است. او در این اثر، اصل فارسی نام خویش، جوالیقی، را به معنی بافندۀ جوال، برگرفته از گُواله فارسی، دانسته است. از دیگر آثارش: شرح ادب الکاتب ابن قتیبه؛ مایلحن فیه العامه، که تکمله ای است بر دُرة الخواص حریری.
لُغَوی و نحوی عرب. استاد نظامیۀ بغداد بود. شاگردش ابن انباری وی را در علم لغت برتر از علم نحو دانسته است. جوالیقی از کتب خطی لغت، از جمله صحاح اللغۀ جوهری، به قصد استفادۀ شخصی نسخه برداری می کرد. شهرت او بیشتر به سبب تألیف اَلُمعَرَّب، در باب واژه های دخیل عربی از زبان های بیگانه، است. او در این اثر، اصل فارسی نام خویش، جوالیقی، را به معنی بافندۀ جوال، برگرفته از گُواله فارسی، دانسته است. از دیگر آثارش: شرح ادب الکاتب ابن قتیبه؛ مایلحن فیه العامه، که تکمله ای است بر دُرة الخواص حریری.