جو پس

جو پَس ( به انگلیسی: Joe Pass ) ( زادهٔ ۱۳ ژانویهٔ ۱۹۲۹ - درگذشتهٔ ۲۳ می ۱۹۹۴ ) گیتاریست سبک جَز ایتالیایی - آمریکایی بود.
معمولاً از پَس به عنوان یکی از بزرگ ترین نوازندگان گیتار جَز قرن بیستم یاد می شود. استفادهٔ گسترده از واکینگ بیس لاین، کنترپوان های ملودیک طی بداهه نوازی، استفاده از تکنیک نواختن هم زمان آکورد و ملودی و دانش ممتاز او در مقولهٔ آکوردهای معکوس و توالی آکوردها، امکانات تازه ای را در نوازندگی گیتار جَز پدید آورد و تأثیر زیادی بر نوازندگان پس از او گذاشت.
پَس از خانواده ای می آمد که هیچ کدام از اعضایش در زمینهٔ موسیقی فعالیت نمی کردند. عامل روی آوردن او به گیتار، الهام از یک هنرپیشهٔ فیلم های وسترن به نام جن آوتری و نقش او به عنوان یک «کابوی گیتار به دست» بود. اولین ساز پَس یک گیتار ۱۷ دلاری با مارک هارمونی بود که در جشن تولد ۹ سالگی اش هدیه گرفت.
جو پَس در مسیر زندگی حرفه ی اش آغاز مناسبی نداشت. [ ۱] پیش از آنکه از دبیرستان فارغ اتحصیل شود در چند گروه سوینگ ( از جمله بند تونی پاستور ) می نواخت و در سال ۱۹۴۷ هم در یک دوره با چارلی بارنت ساز زد. اما پس از پایان دوران خدمت سربازی، به مواد مخدر معتاد روی آورد و به این شکل تقریباً یک دهه از عمرش تلف شد. [ ۱]
او پس از آن که ۲ سال و نیم در مرکز ترک اعتیاد Synanon کالیفرنیا تحت درمان قرار گرفت موفق شد اعتیادش را ترک کند. در سال ۱۹۶۱ اولین آلبوم پَس با عنوان Sounds of Synanon منتشر شد. این آلبوم زمانی ضبط شد که او هنوز تحت درمان بود. از نکات قابل توجه این آلبوم، استفادهٔ پَس از یک گیتار الکتریک سولید بادی برای اجرای قطعه ها بود در حالی که او در آن زمان از خودش سازی نداشت. [ ۲] برخی قطعه های این آلبوم همچون «Projections» و «Hang Tough» از بی نقص ترین اجراهای او هستند که در دوران نوازندگی اش ضبط شده اند. [ ۲] طی دههٔ ۱۹۶۰ میلادی، پَس یک مجموعه آلبوم با لیبل پاسیفیک رکوردز ضبط و منتشر کرد که دربرگیرندهٔ برخی از آثار قابل توجه او مانند «منو بگیر»[ پانویس ۱] ، «برای جنگو»[ پانویس ۲] ، «گیتار ۱۲ سیم»[ پانویس ۳] و «سادگی»[ پانویس ۴] بودند. او در این دوره در ضبط آثار برخی دیگر از هنرمندان پاسیفیک رکوردز هم مشارکت کرد، افرادی مانند جرالد ویلسون، باد شنک و لس مک کن. در سال ۱۹۶۳، پَس «جایزهٔ ستارهٔ جدید» مجلهٔ داون بیت را دریافت کرد. در آن سال ها علاوه بر ساخت و ضبط آثار خودش، موسیقی دانانی هم چون لوئیس بلسان، فرانک سیناترا، سارا وان، جو ویلیامز، دلا ریس و جانی ماتیس را در اجراهای شان همراهی کرد و در چند شوی تلویزیونی هم ظاهر شد. در سال های آغازین دههٔ ۱۹۷۰، پَس به همراه هرب الیس در یک جَز کلاب در لس آنجلس ساز می زدند. این همکاری به ضبط آلبومی منتهی شد که یکی از اولین آثار منتشر شده تحت لیبل نوظهور کنکورد بود. در این آلبوم که Jazz/Concord ( #CJS - 1 ) نام داشت، ری براون باس می نواخت و جیک هِنا درامر بود. در همان دوره پَس در نگارش مجموعه ای از کتاب های موسیقی از جمله کتاب آموزشی «Joe Pass Guitar Style» ( نوشتهٔ بیل ترشر ) مشارکت کرد که یکی از تألیفات برجسته در زمینهٔ بداهه نوازی گیتار جَز برای هنرجویان به شمار می آید.