جهیزه
لغت نامه دهخدا
جهیزة. [ ج َ زَ ] ( اِخ ) نام زنی است از خویله و بدو مثل زنند: قطعت جهیزة قول کل خطیب ، و اصل آن اینست که گروهی گرد آمده بودند و درباره صلح میان دو قبیله در مورد خونی و قتلی که میان آنان اتفاق افتاده بود سخن میگفتند باشد که به دیه بین آنان مصالحه گردد که ناگهان جهیزة آمد و خبر داد که ولی مقتول به قاتل دست یافت و او را کشت. ( منتهی الارب ). و این در موردی گفته شودکه سخنی همه را قانع و ساکت کند. ( اقرب الموارد ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید