جهروکه درشن

جهَروکهَ دَرشَن یا جهَروکا درشن یک مراسم روزانه در قلعه ها و کاخ های پادشاهان قرون میانه هند بود که برای مخاطبان عمومی ( درشن ) از روی پنجره یا بالکن ( جْهَروکهَ ) اجرا می شد. این روشی اساسی و مستقیم برای برقراری ارتباط رو در رو میان شاه و مردم بود و راهکاری بود که امپراتوران گورکانی هند نخستین بار اتخاذ کردند. [ ۱] پیدایش بالکن ها به نام جهروکه درشن ( یا با املاهای دیگری نظیر جهروکا درشن و جهروکی درشن ) را به اکبر بزرگ در قرن شانزدهم میلادی نسبت می دهند؛[ ۲] [ ۳] [ ۴] اگرچه این می توانست خلاف احکام اسلامی باشد. [ ۵] پیش از این، همایون ( پدر اکبر ) نیز این عمل هندو را در پیش گرفته بود و برای شنیدن شکایات عمومی مردم، در جهروکه ظاهر می شد. [ ۲]
اجرای مراسم جهروکه درشن یک رویداد روزانه بود. این سنت همچنان توسط حاکمانی که از اکبر ( حدود ۱۵۵۶–۱۶۰۵ م ) پیروی می کردند، ادامه یافت. جهانگیرشاه ( حکومت در ۱۶۰۵–۲۷ م ) و شاه جهان ( حکومت در ۱۶۲۸–۵۸ م ) نیز به طرز محتاطانه ای در مقابل افراد خود ظاهر می شدند. با این حال، این عمل باستانی توسط اورنگ زیب در یازدهمین سال سلطنتش متوقف شد؛ زیرا وی آن را عملی غیراسلامی می دانست که نوعی بت پرستی را تداعی می کرد. [ ۶] در قلعه آگره و لال قلعه، جهروکه با جمُنا روبرو بود و امپراتور برای استقبال از رعایای خود به تنهایی روی جهروکه می ایستاد. [ ۷] امپراتوران گورکانی هنگام مسافرت به خارج از پایتختشان، جهروکه درشن را با استفاده از چوبی قابل حمل، معروف به دو آشیانه منزل، برگزار می کردند.
در جریان مراسم دربار دهلی که در ۱۲ دسامبر ۱۹۱۱ میلادی، در شهر دهلی برگزار شد، پادشاه جرج پنجم و همسر وی، ملکه ماری، در جهروکهٔ لال قلعه ظاهر شدند تا به ۵۰۰۰۰۰ نفر از مردم عادی درشن بدهند. [ ۸]
درشن یک واژهٔ سانسکریت است که به معنی «دید» و «مشاهده» است ( همچنین به معنی: «مشاهدهٔ یک بت یا یک قدیس است»[ ۹] ) که توسط شاهان گورکانی، برای حضور روزمره شان در مقابل رعایایشان، به کار برده شده است. این واژه تأثیر هندوئیسم را نیز نشان می دهد. [ ۱۰] [ ۱۱] پیش از این که اکبر این مراسم را به عنوان یک سنت روزمره در هنگام طلوع آفتاب جا بیاندازد، نخستین بار همایون چنین برنامه ای ترتیب داده بود. [ ۱۲] [ ۲]