جهراء

لغت نامه دهخدا

جهراء. [ ج َ ] ( ع ص ، اِ ) مؤنث اجهر. زن دیداری تمام خلقت و احوال دیداری. || آنکه در آفتاب دیدن نتواند. ( منتهی الارب ). || چشم که حدقه وی بیرون رو باشداز خانه. ( منتهی الارب ) ( ذیل اقرب الموارد ). || اسب که غره وی همه روی او را گرفته باشد. ( منتهی الارب ). || پشته هموار و پهناور. ( ذیل اقرب الموارد ). || زمین هموار که در آن درخت و پشته نباشد. || جماعت. || بزرگان قبیله. ( منتهی الارب ) ( ذیل اقرب الموارد ).

جهراء. [ ج ُ هََ ] ( ع ص ، اِ ) ج ِ جهیر. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). رجوع به جهیر شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس