جهت یابی

جهت یابی، یافتن جهت های جغرافیایی است. جهت یابی در بسیاری از موارد کاربرد دارد. برای نمونه شاید گاهی در کوهستان، جنگل یا بیابان و… گم شده باشید، با دانستن جهت های گیتاشناسی، می توانید به جای دلخواهتان برسید.
کوه نوردان، نظامیان، جنگل بانان و… هم به دانستن روش های جهت یابی نیازمندند. هرچند امروزه با بودن دستگاه هایی مانند قطب نما یا سامانه موقعیت یاب جهانی ( جی پی اس ) می توان به آسانی و با دقت بسیار سوهای جغرافیایی را شناسایی کرد ولی در نبود ابزار دانستن دیگر روش های سوی یابی سودمند و کاراست.
با دانستن یکی از جهت ها، دیگر سوی ها را می توان به سادگی بدست آورد. اگر رو به شمال ( آفتاب ) بایستیم، سوی راست مان شرق ( خاور ) ، سوی چپ مان غرب ( باختر ) و پشت مان جنوب ( نسار ) است. این چهار سو را جهت های اصلی نامند. میان هر دو سوی اصلی، یک جهت فرعی نیز هست. برای نمونه نیمساز جهت های شمال و شرق، جهت شمالِ شرقی ( آفتاب خاوری ) می باشد.
برخی روش های جهت یابی ویژه روز و برخی ویژهٔ شب اند. برخی روش ها هم در همه زمان ها کاربرد دارند، اما نکاتی دارند  :
• بسیاری از این روش ها کاملاً دقیق نیستند و تنها جهت های اصلی را کمابیش آشکار می کنند. برای جهت های دقیق باید قطب نما به کار گرفت و میل مغناطیسی و انحراف مغناطیسی آن را هم در نظر داشت.
• آنچه گفته می شود بیشتر برای نیم کره شمالی است؛ به طور دقیق تر، بالای ۲۳٫۵ درجه ( بالای مدار رأس السرطان ) . در نیم کره جنوبی در برخی روش ها ممکن است جهت شمال و جنوب برعکس آنچه گفته می شود باشد.
۱ - خورشید تقریباً از سمت شرق طلوع می کند، و شب تقریباً در سمت غرب غروب می کند.
• این مطلب فقط در اول بهار و پاییز صحیح است؛ یعنی در اولین روز بهار و پاییز خورشید دقیقاً از شرق طلوع و در غرب غروب می کند، ولی در زمان های دیگر، محل طلوع و غروب خورشید نسبت به مشرق و مغرب مقداری انحراف دارد. در تابستان طلوع و غروب خورشید شمالی تر از شرق و غرب است، و در زمستان جنوبی تر از شرق و غرب می باشد. در اول تابستان و زمستان، محل طلوع و غروب خورشید حداقل حدود ۲۳٫۵ درجه با محل دقیق شرق و غرب فاصله دارد، که این خطا به هیچ وجه قابل چشم پوشی نیست. در واقع از آن جا که موقعیت دقیق خورشید با توجه به فصل و عرض جغرافیایی متغیر است، این روش نسبتاً دقیق نیست.
۲ - در نیمکرهٔ شمالی زمین، در زمان ظهر شرعی خورشید همیشه دقیقاً در جهت جنوب است و سایهٔ اجسام رو به شمال می افتد.

جهت یابی (فیلم). جهت یابی ( فرانسوی: Air ; اسپانیایی: Nordeste ) یک فیلم درام - مهیج محصول آرژانتین - فرانسه به کارگردانی خوان دیه گو سولاناس است که در سال ۲۰۰۵ منتشر شد. از بازیگران آن می توان به کارول بوکه اشاره کرد.

جهت یابی (ورزش). ورزش جهت یابی پیدا کردن راه معین با بهره گیری از نقشه و قطب نما می باشد. ورزش جهت یابی دارای مقررات و اصولی است که آموزش آن ها در قبل منحصراً برای افراد نظامی بود اما امروزه با بنیان گذاری فدراسیون بین المللی جهت یابی و گسترش آن به همه اشخاص، این ورزش به یک رشته پایه تبدیل شده است.
ورزش جهت یابی به خاطر توانایی های بالای ذهنی و بدنی که برای اشخاص به وجود می آورد، در خلال چند سال گذشته مورد توجه کشورهای گوناگون قرار گرفته است. کشورهای شرکت کننده در مسابقات جهانی این رشته معمولاً از پرسنل نیروهای مسلح خود برای عضویت در تیم های ملی بهره می گیرند. این رشته از جمله ورزش های بسیار سودمند می باشد که اثر مثبت جسمی و روحی بر فرد می گذارد. اجرای این ورزش درهمهٔ خشکی ها امکان پذیر است. در مسابقات جهت یابی، به طورمعمول دو تیم هشت نفره شرکت می کنند، امادو شرکت کننده نیز می توانند با یکدیگر مسابقه بدهند. این ورزش برای همه افراد در سنین مختلف لذتبخش است.
جهت یابی ورزشی علمی است که فرد با داشتن یک نقشه که تعدادی هدف بر روی آن مشخص می باشد با پیدا کردن مسیرهای مرتبط، اهداف را جست و جو و پیدا می نماید. ورزشکار می تواند از قطب نما در مکان هایی که امکان پیدا کردن اهداف مشکل است استفاده نماید. فرد در ابتدا با دانستن چگونگی پیدا کردن جهت شمال و سپس جهات دیگر، فراگیری ورزش جهت یابی را آغاز می نماید.
مسابقات جهانی جهت یابی ( انگلیسی: World Orienteering Championships ) توسط فدراسیون جهانی جهت یابی از سال ۱۹۶۶ میلادی در رشته های مختلف و مسافت های مختلف جوانان و بزرگسالان و معلولان برگزار می شود.
در مسابقات جهت یابی اساساً جدیدترین مقررات مسابقات جهانی جهت یابی ( WOC ) متعلق به فدراسیون بین الملی جهت یابی ( IOF ) به کار برده می شود و مسابقات در چهار رشته ورزشی متفاوت در جهان برگزار می گردد: جهت یابی پیاده، جهت یابی اسکی، جهت یابی دوچرخه کوهستان، جهت یابی با ویلچر. جهت یابی با نقشه، جهت یابی با خودرو و جهت یابی با قایق نیز از دیگر زیرمجموعه های این ورزش است. [ ۱]

جهت یابی (orienteering)
نوعی دوِ صحرانوردی با مسیریابی. دوندگان به فاصلۀ یک دقیقه از یکدیگر شروع به دویدن می کنند و باید با استفاده از قطب نما و نقشه راه خود را بیابند و در نقاط بازرسی که تقریباً۰.۸ کیلومتر از یکدیگر فاصله دارند برگه های بازرسی خود را مُهر بزنند. مسابقات قهرمانی جهان در این رشته از ۱۹۶۶ برگزار شده است.