جهانگیر کرمی ( ۱۳۴۵ در بیستون - ) پژوهشگر، نویسنده و دانشیار روابط بین الملل در گروه مطالعات روسیه دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران، عضو شورای علمی مؤسسه مطالعات ایران و اوراسیا ( ایراس ) و عضو شورای علمی مؤسسه مطالعات اوراسیای مرکزی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه تهران است. وی همچنین از اعضای شورای مرکز مطالعات آسیای مرکزی و قفقاز در دفتر مطالعات سیاسی و بین المللی وزارت امور خارجه است. وی در شکل گیری رشته مطالعات روسیه در دانشگاه تهران نقش مؤثری داشته و با توجه به تلاش های آکادمیک بی وقفه، نقش بسزایی در تقویت بنیادهای علمی این رشته تحصیلی نوپا در ایران داشته است.
... [مشاهده متن کامل]
جهانگیر کرمی در سال ۱۳۴۵ در بخش بیستون در استان کرمانشاه متولد شد. دوران مدرسه را در شهرهای بیستون، صحنه و کرمانشاه گذرانید و در سال ۱۳۶۵ در رشتۀ علوم سیاسی در دانشگاه تهران پذیرفته شد و مقاطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری را در رشتۀ روابط بین الملل این دانشگاه سپری کرد. کرمی پایان نامۀ کارشناسی ارشد خود را با موضوع «شورای امنیت سازمان ملل متحد و مداخلۀ بشردوستانه» با جمشید ممتاز و رسالۀ دکتری خود را با عنوان «هویت دولت و سیاست خارجی روسیه» با قاسم افتخاری دفاع کرد. وی از سال ۱۳۷۰ به عنوان پژوهشگر در مرکز تحقیقات استراتژیک فعالیت کرده و همچنین عضو هیئت علمی پژوهشکدۀ مطالعات دفاعی استراتژیک دانشگاه امام حسین و پژوهشگاه علوم انسانی و اجتماعی جهاد دانشگاهی را در کارنامه خود داشته و هم اینک دانشیار روابط بین الملل در دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران بوده است.
به طور کلی حوزۀ مطالعات و پژوهش و آموزشی کرمی مسائل سیاست بین الملل، مطالعات راهبردی و مطالعات اوراسیایی ست و به طور متمرکز بر روی سیاست خارجی روسیه و روابط آن با جمهوری اسلامی ایران فعالیت دارد. از زمان استقلال کشورهای منطقۀ اوراسیای مرکزی، کرمی با حضور در منطقه و ارتباط با مراکز علمی و دانشگاهی کوشیده است تا مطالعات علمی و میدانی خود را توسعه داده و در حال حاضر از پژوهشگران فعال و مؤثر در زمینۀ مطالعات منطقۀ اوراسیای مرکزی است.
زمینه های تحقیقاتی وی بیشتر بر مسائل توسعه و نوسازی روسیه، روابط ایران و روسیه، مسائل راهبردی، فرهنگ سیاسی و سیاست خارجی روسیه و نیز مباحث اوراسیای مرکزی متمرکز است. در خصوص توسعه و نوسازی در فدراسیون روسیه، وی باور دارد که «این کشور به موجب شرایط خاص جغرافیایی و تاریخی تکوین ملت و دولت روسی، همواره جامعه روس به یک دولت مقتدر و متمرکز نیازمند بوده و تمرکز قدرت دولت و اقتدار تام آن به نوبه خود، بسترهایی را فراهم کرده که در نتیجهٔ آن، نوسازی در روسیه بیشتر از طریق دولت و اغلب هم به شکل اقتصادی و صنعتی بوده و به افزایش قدرت و اقتدار دولت و در نهایت تضعیف نوسازی سیاسی و سطحی ماندن نوسازی اقتصادی انجامیده است».
... [مشاهده متن کامل]
جهانگیر کرمی در سال ۱۳۴۵ در بخش بیستون در استان کرمانشاه متولد شد. دوران مدرسه را در شهرهای بیستون، صحنه و کرمانشاه گذرانید و در سال ۱۳۶۵ در رشتۀ علوم سیاسی در دانشگاه تهران پذیرفته شد و مقاطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری را در رشتۀ روابط بین الملل این دانشگاه سپری کرد. کرمی پایان نامۀ کارشناسی ارشد خود را با موضوع «شورای امنیت سازمان ملل متحد و مداخلۀ بشردوستانه» با جمشید ممتاز و رسالۀ دکتری خود را با عنوان «هویت دولت و سیاست خارجی روسیه» با قاسم افتخاری دفاع کرد. وی از سال ۱۳۷۰ به عنوان پژوهشگر در مرکز تحقیقات استراتژیک فعالیت کرده و همچنین عضو هیئت علمی پژوهشکدۀ مطالعات دفاعی استراتژیک دانشگاه امام حسین و پژوهشگاه علوم انسانی و اجتماعی جهاد دانشگاهی را در کارنامه خود داشته و هم اینک دانشیار روابط بین الملل در دانشکده مطالعات جهان دانشگاه تهران بوده است.
به طور کلی حوزۀ مطالعات و پژوهش و آموزشی کرمی مسائل سیاست بین الملل، مطالعات راهبردی و مطالعات اوراسیایی ست و به طور متمرکز بر روی سیاست خارجی روسیه و روابط آن با جمهوری اسلامی ایران فعالیت دارد. از زمان استقلال کشورهای منطقۀ اوراسیای مرکزی، کرمی با حضور در منطقه و ارتباط با مراکز علمی و دانشگاهی کوشیده است تا مطالعات علمی و میدانی خود را توسعه داده و در حال حاضر از پژوهشگران فعال و مؤثر در زمینۀ مطالعات منطقۀ اوراسیای مرکزی است.
زمینه های تحقیقاتی وی بیشتر بر مسائل توسعه و نوسازی روسیه، روابط ایران و روسیه، مسائل راهبردی، فرهنگ سیاسی و سیاست خارجی روسیه و نیز مباحث اوراسیای مرکزی متمرکز است. در خصوص توسعه و نوسازی در فدراسیون روسیه، وی باور دارد که «این کشور به موجب شرایط خاص جغرافیایی و تاریخی تکوین ملت و دولت روسی، همواره جامعه روس به یک دولت مقتدر و متمرکز نیازمند بوده و تمرکز قدرت دولت و اقتدار تام آن به نوبه خود، بسترهایی را فراهم کرده که در نتیجهٔ آن، نوسازی در روسیه بیشتر از طریق دولت و اغلب هم به شکل اقتصادی و صنعتی بوده و به افزایش قدرت و اقتدار دولت و در نهایت تضعیف نوسازی سیاسی و سطحی ماندن نوسازی اقتصادی انجامیده است».
