جهانجوی

لغت نامه دهخدا

جهانجوی. [ ج َ ] ( نف مرکب ) جهانجو :
جهانجوی اگر کشته گردد بنام
به از زنده دشمن بدو شادکام.
فردوسی.
ز هر شهر فرزانه و رای زن
بنزد جهانجوی گشت انجمن.
فردوسی.
جهانجوی کیخسرو تاجور
نشسته بر آن تخت و بسته کمر.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

جهانخو
( جهانجو ی ) ( صفت ) ۱- جویند. عالم طالب جهان . ۲- پادشاه بزرگ سلطان کشور گشا.

پیشنهاد کاربران

بپرس