جهان ایستا

جهان ایستا که با نام «ثابت»، «بی نهایت» و «بی نهایت ایستا» نیز شناخته می شود، یک مدل کیهان شناسی است که در آن جهان، هم از نظر فضایی و هم از نظر زمانی بی نهایت است و فضا نه در حال انبساط است و نه انقباض. چنین جهانی تخت است و خمش فضایی ندارد. ایده جهان ایستای بی نهایت نخستین بار توسط جوردانو برونو پیشنهاد شد.
بر خلاف این مدل، اینشتین در کیهان شناسی اش جهانی از نظر زمانی بی نهایت اما از نظر فضایی متناهی را در مقاله اش با نام «ملاحظات کیهان شناسی در نظریه نسبیت عام» در سال ۱۹۱۷معرفی نمود.
پس از کشف رابطه میان انتقال به سرخ و فاصله توسط وستو اسلیفر و ادوین هابل، کشیش کاتولیکی به نام ژرژ لومتر، انتقال به سرخ را به عنوان مدرکی برای اثبات انبساط جهان و در نتیجه مه بانگ تفسیر نمود، در حالیکه فریتس تسوئیکی پیشنهاد نمود که انتقال به سرخ توسط فوتونهایی ایجاد می شود که انرژی خود را در حین عبور از ماده یا در تقابل با نیروهای میان کهکشانی از دست می دهند. پیشنهاد تسوئیکی توسط ریچارد تولمن یکی از طرفداران نظریه مه بانگ با نام فرصیه نور خسته نامگذاری شد.