جنید بغدادی جنید بن محمد

[ویکی نور] ابوالقاسم جُنَید بن محمد بن جنید خزّاز زجاج قواریری نهاوندی معروف به جنید بغدادی، از پرآوازه ترین عارفان جهان اسلام در سده 3ق9/م است که نام و آوازه اش بر دوره های مختلف تاریخ تصوف، سایه افکنده و تعالیم گسترده و آموزه های عرفانی دقیق او، بر بسیاری از عارفان نامدار و برخی از سلسله های عرفانی -از جمله کبرویه- تأثیری شگرف نهاده است.
از او با القاب متعددی همچون «طاووس العلما»، «سلطان المحققین»، «سید طایفه» یاد کرده اند. اصل او، از نهاوند و محل تولد و رشد وی، بغداد بوده است. تاریخ تولد وی معلوم نیست ولی بنا بر قرائنی، احتمالاً قبل از 215ق به دنیا آمده است.
از کودکی، خانواده و نسب وی اطلاع چندانی در دست نیست. او در اوایل جوانی، نزد ابوثور ابراهیم بن خالد کلبی (فقیه مشهور) فقه آموخت و در بیست سالگی، در حضور وی، بر مذهب او که ظاهراً مذهب مستقلی بوده است، فتوا می داد؛ ازاین رو پیش از آنکه صوفی باشد، فقیه به شمار می رود.
عمده منابع، او را شافعی مذهب دانسته اند، اما ابن ابی یعلی، او را حنبلی پنداشته و رادمهر از امکان شیعه بودن وی سخن گفته است.
با آنکه وی، علاوه بر فقه، در دیگر علوم شرعی تحصیلاتی داشته و بر فراگیری حدیث و کتابت آن و تقید به کتاب و سنّت تأکید کرده، خود از راویان حدیث به شمار نمی آید و جز یکی دو حدیث، از او روایت نشده است.
در تصوف، استادان و مصاحبان مختلفی برای وی برشمرده اند، از جمله سَری سَقَطی دایی جنید، حارث محاسبی، ابوجعفر محمد بن قصّاب و ابوجعفر بن الکُرّینی.