جنیبه

لغت نامه دهخدا

جنیبه. [ ج َ ب َ/ ب ِ ] ( از ع ، اِ ) مؤنث جنیب. رجوع به جنیب شود.
- جنیبه بر ؛ یدک کش :
روح القدس خریطه کش او در آن طریق
روح الامین جنیبه بر او در آن فضا.
خاقانی.
- جنیبه دار ؛ جنیبت دارنده : اسب کتل دارنده :
هزار فصل ربیعش جنیبه دار جمال
هزار فضل ربیعش خریطه دار سخا.
خاقانی.
قیصر بدرش جنیبه داری
فغفور گدای کیست باری ؟
نظامی.
- جنیبه راندن ؛ اسب کتل راندن :
ای شش جهت از تو خیره مانده
بر هفت فلک جنیبه رانده.
نظامی.
چندانکه جنیبه رانم آنجا
پی برد نمیتوانم آنجا.
نظامی.
- جنیبه کش ؛ جنیبه بر. آنکه اسب یدک کشد :
فلک جنیبه کش اوست بلکه از سر قدر
جنیبه وار فلک در لگام او زیبد.
خاقانی.
فلک جنیبه کش شاه نصرةالدین است
بیا ببین ملکش دست در رکاب زده.
حافظ.

فرهنگ فارسی

( اسم ) یدک اسب کتل بالاد بالاده . توضیح جنیبه در عربی صوف پشم شتر شش ساله و ناقه ایست که بدراهم بکسی دهند تا بر آن غله آرد( منتهی الارب ) و بمعنی مذکر و در بالا در عربی ( ( جنیب ) ) است . رک منتهی الارب .

پیشنهاد کاربران

واژه ی جنیبه از از ماده ( ج _ ن _ ب ) است ، و کلمه ( جنب ) به معنای پهلوی آدمی است ،
چون جنیبه ( اسب و شتر و گاوی که پهلو به پهلوی صاحبش راه می رود به این نام نامیده شده .

بپرس