جنگنده نسل چهارم

هواپیماهای جنگنده نسل چهارم، یک رده از هواگردهای جنگنده هستند. این هواگردها تقریباً از سال ۱۹۸۰ تا به امروز در حال خدمت هستند و نمادی از کلیات طراحی جنگنده ها در دهه ۱۹۷۰ هستند. طراحی های نسل چهارم به شدت تحت تأثیر تجربیات و آموخته های تولید و طراحی نسل های قبلی هواپیماهای رزمی است. موشک های دوربرد هوابه هوا که در ابتدا تصور می شد داگ فایت کردن را منسوخ می کنند، تأثیری کمتر از حد انتظار داشته و تأکید بر قابلیت مانورپذیری جنگنده ها مجدداً اهمیت یافت. هزینه های رو به رشد هواپیماهای نظامی به طور کلی و موفقیت آشکار هواپیماهایی مانند اف - ۴ فانتوم ۲، باعث محبوبیت جنگنده های چندمنظوره در کنار پیشرفت های بعدی، منجر به ظهور جنگنده های نسل چهارم گردید.
در طول این دوره، با معرفی سامانه کنترل پرواز هواگرد ( FLCS ) و سیستم هدایت پرواز برقی ( FBW یا Fly - by - wire ) ، میزان مانورپذیری جنگنده ها و بهبود و ثبات استاتیکی آن ها افزایش یافت. جایگزینی سیستم های اویونیک آنالوگ، که برای فعال کردن عملیات هدایت پرواز برقی مورد نیاز بود، به یک نیاز اساسی تبدیل شد و سیستم های کامپیوتری آنالوگ قدیمی در نیمهٔ دوم دهه ۱۹۸۰ با سیستم های کنترل پرواز دیجیتال جایگزین شدند. [ ۱] پیشرفت بیشتر میکروکامپیوترها در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، امکان ارتقاء سریع تجهیزات اویونیکی را در طول عمر فعال این جنگنده ها فراهم کرد که شامل ارتقاء سیستم هایی مانند آرایه اسکن الکترونیکی فعال ( AESA ) و جستجو و ردیابی فروسرخ ( IRST ) بود.
با توجه به افزایش چشمگیر قابلیت ها در این جنگنده های ارتقا یافته و در طراحی های جدید دهه ۱۹۹۰، این جنگنده ها به جنگنده های نسل ۴٫۵ معروف شدند. [ ۲] [ ۳]
ایالات متحده، هواپیماهای جنگنده نسل ۴٫۵ را به عنوان جنگنده های جت نسل چهارمی که با رادارهای AESA، لینک داده ( Data link ) با ظرفیت بالا، سیستم های اویونیک پیشرفته و «توانایی استقرار و استفاده از تسلیحات پیشرفته فعلی» ارتقا یافته اند، تعریف می کند. [ ۴] [ ۵] نمونه هایی از جنگنده های نسل ۴٫۵ عبارت اند از سوخو - ۳۰ / سوخو - ۳۴ / سوخو - ۳۵، [ ۶] [ ۷] چنگدو جی - ۱۰، میگ - ۳۵، کی اف - ۲۱، یوروفایتر تایفون، داسو رافال، گرومن اف - ۱۴ تام کت، ساب ۳۹ گریپن، اف/ای - ۱۸ سوپر هورنت، اف - ۱۵ئی استرایک ایگل، اف - ۱۶ فایتینگ فالکن[ ۸] جی اف - ۱۷ تاندر و میتسوبیشی اف ۲. [ ۹]