جنگنده اسکورت

جنگنده اسکورت مفهومی برای یک هواپیمای جنگنده بود که برای اسکورت بمب افکن ها در مسیر رفت و برگشت به سمت اهدافشان طراحی شده بود. یک جنگنده اسکورت به برد کافی برای رسیدن به هدف نیاز داشت و در طول مدت حمله برای دفاع از بمب افکن ها، بر بالای آن ها به پرسه زدن می پرداخت.
تعدادی از جنگنده های سنگین دو موتوره با ظرفیت سوخت بالا برای انجام وظایف اسکورت قبل از شروع جنگ جهانی دوم طراحی شده بودند. این جنگنده های سنگین در طول جنگ تا حد زیادی در نقش اسکورت شکست خوردند، زیرا معمولاً توسط جنگنده های تک موتوره چابک تر مانور داده می شدند. با پیشرفت جنگ، طراحی جنگنده های دوربرد و استفاده از مخازن سوخت بیرونی به جنگنده های تک موتوره امکان انجام وظایف اسکورت را می داد. در دوران پس از جنگ، معرفی موتورهای جت و برد کوتاه ذاتی آن ها، ساخت جنگنده های اسکورت را بسیار دشوار کرد. مفهوم جنگنده نفوذی برای مدت کوتاهی در دهه ۱۹۵۰ و دوباره در دهه ۱۹۶۰ ظهور کرد، اما هیچ هواپیمای تولیدی را به همراه نداشت.
امروزه نقش جنگنده اسکورت کاهش یافته است زیرا دکترین جنگ هوایی مدرن تأکید زیادی بر ایده برتری هوایی و اهمیت آن در توانایی نیروی هوایی برای انجام عملیات مؤثر دارد. برتری هوایی به وضعیتی گفته می شود که در آن یک نیروی هوایی بر حریم هوایی تا حدی تسلط دارد که قادر به انجام هرگونه عملیات بدون دخالت رزمندگان هوایی دشمن باشد. مبارزه با حریف با برتری هوایی در یک فضای نبرد معین بسیار سخت تر است، زیرا هر تاکتیک تهاجمی یا تدافعی احتمالاً از بین می رود. [ ۱]