جنگل های ایران

در ایران، به دلیل نوع خاک و تنوع آب وهوایی، برخی از نواحی کشور را جنگل های انبوه یا تُنُک فراگرفته است که در طی سالیان متمادی، پیوسته از وسعت آن کاسته شده است. جنگل یکی از منابع اقتصادی و ملی کشور است که ازبین رفتن آن و تبدیل جنگل ها به زمین زراعی و مرتع از سلامت و ارزش اقتصادی آن می کاهد. وسعت دقیق جنگل های ایران معلوم نیست. مقدار تقریبی جنگل های انبوه و مرطوب شمال، در دامنه های شمالی کوه های البرز، بیش از ۳میلیون هکتار است و حدود ۸میلیون هکتار جنگل های تنک و بوته زارهای نقاط مختلف کشور در نواحی خشک، نیمه خشک و گرمسیر گسترده شده است. جنگل های مرطوب شمال از شرق به جنگل های مینودشت و گلستان و از غرب به جنگل های ارسباران محدود می شود. این جنگل ها اغلب از درختان پهن برگ شکل گرفته است. از درختان جنگل های شمالی می توان از توس، بلوط، مازو، انجیلی، توسکا، شمشاد، زیتون و افرا نام برد. جنگل های مناطق نیمه خشک در کوه های زاگرس، از سردشت و کردستان تا فارس و کازرون و همچنین در ارتفاعات جنوبی البرز، به شکل مقطّع و تنک و وحشی دیده می شود. از درختان جنگل های نواحی نیمه خشک می توان از درختان بنه، بادام، ارس، کاج، توت (که از چین به ایران وارد شد)، چنار، سنجد، بید، صنوبر و تبریزی نام برد. درختان و درختچه های نواحی گرمسیری بسیار پراکنده اند و به همین دلیل جنگل های نواحی گرمسیری و بیابانی تُنک است. انتشار گونه های مختلف درختان در نواحی بیابانی و کویر به نسبت شوری و غلظت نمک زمین تغییر می کند و مدارهای مختلفی از درختچه ها در این مناطق به وجود می آید. از مهم ترین درختان و درختچه های نواحی گرمسیر و بیابانی است: کُنار، خرما، بیدار، گز، اوکالیپتوس، تاغ، داز، اسکنبیل، استبرق، لول و کرت.