جنگ کیمبری

جنگ کیمبریا یا کیمبری ( ۱۱۳–۱۰۱ قبل از میلاد ) به سلسله نبردهای گفته می شود که میان جمهوری روم و متحدانش ( مانند سلتیبری ها ) در یک سو و قبایل ژرمنی تبار کیمبری و آمبرون و سلتی تبار توتون و تیگورینی از سویی دیگر درگرفت که از شبه جزیره یوتلند به قلمرو تحت کنترل روم یورش بردند و با روم درگیر شدند. جنگ کیمبری اولین بار پس از دومین جنگ پونی رخ داد که ایتالیا و خود شهر رم به طور جدی مورد تهدید قرار گرفتند.
زمان وقوع جنگ تأثیر زیادی بر سیاست داخلی جمهوری روم و سازماندهی ارتش این کشور داشت. جنگ کمک زیادی به حرفه سیاسی گایوس ماریوس کرد، که کنسولگری ها و درگیری های سیاسی او بسیاری از نهادهای سیاسی جمهوری روم و آداب و رسوم آن زمان را به چالش کشید. تهدید کیمبری، همراه با جنگ ژوگورتی، ظاهراً الهام بخش اصلاحات ماریان در لژیونهای رومی بود، دیدگاهی که اکنون توسط مورخان مدرن مورد اعتراض قرار گرفته و در بسیاری از موارد رد شده است.
روم سرانجام پیروز شد اما در طی این نبردها سنگین ترین خسارات از زمان جنگ پونی دوم به ارتش روم وارد شد، در طی نبردهای آرائوسیو و نوریا، در آکوئا سکستیا قبایل متحد ژرمنی - سلتی تقریباً به طور کامل نابود شدند. گزارش شده است که برخی از اسیران بازمانده ازین نبردها در میان گلادیاتورهای شورشی در طول سومین جنگ بردگان بوده اند. [ ۱]
بنابر برخی نوشته های رومی، حدود سال های 120 تا 115 قبل از میلاد، کیمبری ها سرزمین های اصلی خود را در اطراف دریای شمال به دلیل سیل ترک کردند ( از سوی دیگر، استرابو می نویسدکه این امر بعید یا غیرممکن است[ ۲] ) . آنها به سوی جنوب شرقی مهاجرت کرده و به همسایگان و خویشاوندان توتونی پیوستند.
آنها با هم اسکوردیسکی ها را به همراه بویی ها شکست دادند که ظاهراً بسیاری از آنها را مجبور به پیوستن به خود کردند. در سال 113 قبل از میلاد آنها به رود دانوب، در نوریکوم، محل زندگی تائوریسکی متحد روم، رسیدند. تائوریسکی که قادر به مهار این مهاجمان جدید و قدرتمند نبودند، از روم برای مقابله کمک خواستند.