جنگ کوزوو

جنگ کوزوو درگیری مسلحانه ای در منطقه کوزوو بود که از ۲۸ فوریه ۱۹۹۸ تا ۱۱ ژوئن ۱۹۹۹ جریان داشت. در این جنگ ارتش جمهوری فدرال یوگسلاوی ( که در آن هنگام شامل صربستان و مونته نگرو می شد ) و پیش از جنگ کوزوو را در اختیار داشت در یک سو و گروه های شورشی آلبانیایی تبار کوزوو با نام ارتش آزادیبخش کوزوو در سوی دیگر قرار داشتند. شورشیان کوزوو از ۲۴ مارس ۱۹۹۹ از پشتیبانی هوایی ناتو برخوردار شدند و در مقاطعی از جنگ پشتیبانی زمینی ارتش آلبانی را هم داشتند.
ارتش آزادیبخش کوزوو در سال ۱۹۹۱ تأسیس شد و از سال ۹۵ عملیات های نظامی خود را علیه پلیس صربستان آغاز کرد. در ژوئن ۱۹۹۶ مسئولیت خرابکاری با هدف قرار دادن اداره های پلیس کوزوو را در جریان نآرامی کوزوو بر عهده گرفت. [ ۳۳] [ ۳۴] در سال ۱۹۹۷, این سازمان مقادیر زیادی سلاح را از آلبانی قاچاق کرد. این اسلحه ها در پی یک شورش، از پلیس و ارتش آن کشور غارت شده بودند. در اوایل سال ۱۹۹۸، افزایش قدرت شورشیان جدایی خواه کوزوویی و گسترش حملات آن ها به مقامات یوگسلاو در کوزوو منجر به افزایش حضور نیروهای عادی و شبه نظامی صرب از سوی اسلوبودان میلوسویچ رئیس جمهور یوگسلاوی شد که متعاقباً کارزاری انتقامی را با هدف قرار دادن سمپات های ارتش آزادیبخش کوزوو و مخالفین سیاسی پی گرفتند؛[ ۳۵] این کارزار به کشته شدن ۱۵۰۰ تا ۲۰۰ غیرنظامی و مبارز ارتش آزادیبخش کوزوو انجامید. [ ۳۶] [ ۳۷] پس از اینکه درخواست های جامعه بین المللی برای پایان درگیری ها مورد قبول دولت یوگسلاوی واقع نشد، ناتو تصمیم به مداخله مستقیم نظامی در حمایت از آلبانیایی تبارها گرفت. این نخستین جنگ ناتو در طول تاریخ حیات این سازمان نظامی بود. ناتو عملیات خود را یک «جنگ انسان دوستانه» توصیف می کرد اما انتقادهایی هم از آن صورت گرفت، چراکه هیچ یک از اعضای ناتو مورد حمله قرار نگرفته بودند و مجوزی از شورای امنیت سازمان ملل برای این مداخله اخذ نشد.
در ۱۱ ژوئن ۱۹۹۹ یوگسلاوی پذیرفت که از کوزوو عقب نشینی کند و شورای امنیت سازمان ملل طی قطعنامه ۱۲۴۴ یک حکومت موقت به سرپرستی سازمان ملل را در کوزوو ایجاد کرد که در عمل به معنی جدایی این منطقه از یوگسلاوی بود.
در فوریه ۱۹۹۸ پلیس صربستان برای سرکوب ارتش آزادی بخش کوزوو وارد عمل شد. این گروه کنترل منطقه درنیکا را در دست گرفته و از آن برای سربازگیری استفاده می کرد اما با وجود نام پرطمطراقش تنها چندصد جنگجو در هسته مرکزی خود داشت. پلیس صربستان با آگاهی از این ضعف به جای استفاده از واحدهای ضدچریکی دارای آموزش حرفه ای در ابعاد گسترده تنها با پلیس محلی و نیروهای ارتش فدرال به پایگاه های ارتش آزادی بخش کوزوو حمله ور شد. هدف صرب ها این بود تا از اهمیت یافتن این گروه جلوگیری کنند اما نتیجه عملی استفاده از سربازان عادی خسارت بسیار و کشتار غیرنظامیان بود که موجب جلب توجه همگانی و شهرت ارتش آزادی بخش کوزو شد. سربازان عادی تنها تاکتیک «زمین سوخته» را می شناختند و به سوی هر مظنونی شلیک می کردند. عملیات پلیس دولتی برای از بین بردن یک خانواده کشاورز مسلح کمتر از ده نفره بیش از ۴۸ ساعت طول کشید و موجب مرگ بیش از ۴۰ غیرنظامی از جمله زن و کودک شد. انتشار خبر این ماجرا باعث شد تا بسیاری از جوانان آلبانیایی چه در کوزوو و چه در کشورهای اروپایی کار خود را رها کرده و به پایگاه های مخفی ارتش آزادی بخش کوزوو روانه شوند. به طوری که چند ماه بعد این ارتش از ۳۰ هزار جنگجو برخوردار بود هرچند بیشتر آن ها افراد عادی بودند که تنها سلاح شخصی، معمولاً کلاشنیکف، با خود داشتند. ساختار غیرمتمرکز، آماتور و مخفیانه این نیروها باعث می شد تا بیشتر به تفنگ های شخصی متکی بوده و بجز آن فقط به انواع ابتدایی آرپی جی و تعداد کمی خمپاره های کالیبر کوچک مسلح باشند و البته در کمال تعجب مین های زمینی نیز مورد استفاده وسیع آن ها قرار گرفت.