جنگ های ایران و روسیه مجموعه ای از درگیری ها بین سال های ۱۶۵۱ و ۱۸۲۸ میلادی بود که در بین ایران و امپراتوری روسیه شکل گرفت. روسیه و ایران این جنگ ها را بر سر حاکمیت مورد مناقشه بر سرزمین های قفقاز انجام دادند. سرزمین های اصلی مورد مناقشه آران، گرجستان، ارمنستان و همچنین بیشتر داغستان - که عموماً ماوراء قفقاز نامیده می شود - و پیش از جنگ های روسیه و ایران بخشی از ایران صفوی محسوب می شدند. در طول پنج جنگ روس و ایران، اداره این سرزمین ها بین دو امپراتوری دست به دست می شد. بین جنگ های دوم و سوم روسیه و ایران، دوره ای بود که در آن تعدادی پیمان ها میان امپراتوری روسیه و ایران و همچنین بین دو طرف و امپراتوری عثمانی منعقد شد. علاقه عثمانی ها به این سرزمین ها، جنگ ها را پیچیده تر می کرد و هر دو طرف در طول جنگ ها در نقاط مختلف با امپراتوری عثمانی متحد می شدند. پس از پیمان ترکمنچای، که به جنگ پنجم روسیه و ایران پایان داد، ایران بخش زیادی از خاک ماوراء قفقاز خود را به امپراتوری روسیه واگذار کرد.
... [مشاهده متن کامل]
قدیمی ترین اسناد روابط رسمی روسیه و ایران نشان می دهد که در سال ۱۵۲۱ میلادی، شاه اسماعیل یکم از دودمان صفوی فرستاده ای دیپلماتیک نزد تزار واسیلی سوم فرستاد. با این حال، روابط تجاری آن ها بسیار کم بود، و اغلب این روابط با تاتارها صورت می گرفت، زیرا تاتارها به عنوان واسطه های بازرگانی عمل می کردند. روسیه خان نشین های کازان و آستراخان را به ترتیب در سال ۱۵۵۲ و ۱۵۵۶ میلادی ضمیمه قلمرو خودش کرد، تا مسیر تجاری ولگا را به قفقاز و دریای کاسپین گسترش دهد. از نقاط مهم این مسیر تجاری، گیلان و دربند به عنوان خاستگاه راه های تجاری دریایی و زمینی بین روسیه و ایران، و مراکز تجاری آستراخان و شاماخی بود. شاماخی به ویژه محل تجارت بازرگانان زیادی از روسیه بود: ابریشم، چرم، ظروف فلزی، خز، موم و پیه. بازرگانان ایرانی در روسیه تجارت می کردند و به نیژنی نووگورود و کازان می رفتند که به مراکز تجاری تبدیل شده بودند. در سال ۱۵۵۵ میلادی، شرکت مسکووی یا روسیه تنها با هدف تجارت زمینی با ایران ایجاد شد.
در سال ۱۵۶۲ میلادی، ایالت شیروان برای برقراری روابط تجاری رسمی به روسیه فرستاده ای فرستاد. شاماخی متعاقباً همین کار را در سال ۱۶۵۳ میلادی انجام داد. اولین ایرانی هایی که به کار تجارت با روسیه پرداختند، ارمنی های جلفا در شمال ایران بودند. جلفا حلقه مهمی در مسیر تجاری روسیه و ایران بود که از گیلان سرچشمه می گرفت. در سال ۱۶۰۴ میلا ی، شاه عباس بزرگ جمعیت قابل توجهی از ارامنه را از جلفا به پایتخت تازه تأسیس خود، اصفهان، اسکان داد و به آن ها حقوق تجاری داد. شاه عباس به این جمعیت ارمنی اعتبار داد، مالیات ها را کاهش داد و آزادی مذهبی اعطا کرد.
... [مشاهده متن کامل]
قدیمی ترین اسناد روابط رسمی روسیه و ایران نشان می دهد که در سال ۱۵۲۱ میلادی، شاه اسماعیل یکم از دودمان صفوی فرستاده ای دیپلماتیک نزد تزار واسیلی سوم فرستاد. با این حال، روابط تجاری آن ها بسیار کم بود، و اغلب این روابط با تاتارها صورت می گرفت، زیرا تاتارها به عنوان واسطه های بازرگانی عمل می کردند. روسیه خان نشین های کازان و آستراخان را به ترتیب در سال ۱۵۵۲ و ۱۵۵۶ میلادی ضمیمه قلمرو خودش کرد، تا مسیر تجاری ولگا را به قفقاز و دریای کاسپین گسترش دهد. از نقاط مهم این مسیر تجاری، گیلان و دربند به عنوان خاستگاه راه های تجاری دریایی و زمینی بین روسیه و ایران، و مراکز تجاری آستراخان و شاماخی بود. شاماخی به ویژه محل تجارت بازرگانان زیادی از روسیه بود: ابریشم، چرم، ظروف فلزی، خز، موم و پیه. بازرگانان ایرانی در روسیه تجارت می کردند و به نیژنی نووگورود و کازان می رفتند که به مراکز تجاری تبدیل شده بودند. در سال ۱۵۵۵ میلادی، شرکت مسکووی یا روسیه تنها با هدف تجارت زمینی با ایران ایجاد شد.
در سال ۱۵۶۲ میلادی، ایالت شیروان برای برقراری روابط تجاری رسمی به روسیه فرستاده ای فرستاد. شاماخی متعاقباً همین کار را در سال ۱۶۵۳ میلادی انجام داد. اولین ایرانی هایی که به کار تجارت با روسیه پرداختند، ارمنی های جلفا در شمال ایران بودند. جلفا حلقه مهمی در مسیر تجاری روسیه و ایران بود که از گیلان سرچشمه می گرفت. در سال ۱۶۰۴ میلا ی، شاه عباس بزرگ جمعیت قابل توجهی از ارامنه را از جلفا به پایتخت تازه تأسیس خود، اصفهان، اسکان داد و به آن ها حقوق تجاری داد. شاه عباس به این جمعیت ارمنی اعتبار داد، مالیات ها را کاهش داد و آزادی مذهبی اعطا کرد.
